Helaas zijn zelfs Bassie en Adriaan onbetrouwbaar

Lieve allemaal,

De afgelopen drie weken zijn in snel trein vaart voorbij gegaan. Door het feit dat we overal maar enkele dagen zijn, we onze busritten gebruiken om even bij te slapen en het feit dat er voortdurend mensen om me heen zijn kom ik er eigenlijk niet aan toe om me te realiseren wat ik allemaal doe. Nu ik aan mijn laatste dagen in Amerika begonnen ben wil ik toch nog even de kans grijpen om jullie op de hoogte te brengen.

Op 3 juli hebben we met al onze resterende vrienden van Jones Tower en Manon haar ouders een vuurwerkshow bekeken in Columbus. Dit alles ter gelegenheid van Independence Day, DE nationale feestdag van Amerika. Het was een geweldige en bijzondere afsluiting. Het afscheid met de mensen van Jones Tower viel best zwaar. Sommigen kenden we immers vanaf het begin van ons verblijf en het feit dat de kans klein is dat we elkaar ooit nog zien maakte het afscheid moeilijk. Hoewel mijn stage niet altijd verliep zoals ik gehoopt had was het een fantastische ervaring die ik met niemand zou willen ruilen.

Het was raar om mijn spulletjes te pakken, afscheid te nemen van onze 'vrienden' en mijn kamer achter te laten. Toch keek ik ontzettend uit naar onze reis die op 5 juli begon.

We vlogen vanaf Columbus met een overstap naar San Francisco. We hadden vele enthousiaste verhalen gehoord over San Francisco en hadden dan ook hoge verwachtingen. We maakten een fietstocht over de Golden Gate Bridge, brachten een bezoek aan Alcatraz en fietsten als echte 'Dutchies' met de fietsen via Lombard Street naar beneden. We verbleven in een prima hostel, maar helaas in een zeer vervallen wijk. Hierdoor is mijn beeld van San Francisco wellicht beïnvloed, waardoor deze stad ook niet in mijn favoriete rijtje belandt.

Na enkele dagen namen we de bus naar Los Angeles om de 'onwerkelijke' wereld van internationale sterren te bewonderen. Met een hostel in Santa Monica, waarbij het strand (hetzelfde strand als waar Baywatch opgenomen is, maar waarbij helaas geen leuke lifeguards waren te bewonderen) slechts een paar honderd meter verderop was hadden we het in ieder geval al beter voor elkaar. Met een uitstapje naar de Holleywood Boulevard, waarbij ik de kans aangreep om met Elmo te knuffelen en met Mickey Mouse op te foto te gaan begonnen we onze dagen in LA. Tijdens een bezoek aan de Universal Studios realiseerde ik me hoe we toch eigenlijk allemaal worden gefopt tijdens films, series en andere televisieopnames. Een van de attracties was een studio-toer, waarbij we met een karretje langs verschillende decors reden: te denken valt aan Jaws en Desperate Housewives.
Een bezoek aan Los Angeles is niet compleet zonder een bezoek gebracht te hebben aan de wijken Beverly Hills en Bell Air. Dit zijn absoluut prachtige wijken, waarbij het
'elitaire-gehalte' overal even benadrukt wordt. In Bell Air zijn bijvoorbeeld geen stoepen te vinden om het 'uitschot' van de samenleving zoveel mogelijk op afstand te houden. Zeg nou zelf wie gaat er nou lopend op bezoek bij de buurvrouw?! Ik kan me enerzijds inbeelden dat het prettig is om binnen hetzelfde wereldje met de zelfde exclusieve uitgaven bij elkaar te wonen. Ik kan alleen niet geloven dat je plezierig woont in een straat, waarbij op een dag honderden toerbussen langs je huis komen om te praten over jouw pas gesnoeide heg of jouw nieuwe oprijlaan. Als je dan ook nog de pech hebt dat je ze onverwachts tegen komt loop je het risico dat je enige tijd door een dergelijke toerbus achtervolgd wordt. Hoe dan ook; een bezoek aan Los Angeles is niet compleet zonder deze wijken bezocht te hebben ook al zie je niet meer dan hoge heggen, grote hekken en enorme oprijlanen. Ik vond Los Angeles en alle stranden er om heen een leuke ervaring als toerist, maar om hier nu altijd te wonen?!

Hoewel we ons nog prima in Los Angeles hadden kunnen vermaken stond San Diego al weer op de planning. Na een korte busrit kwamen we aan in een, helaas, vreselijk hostel. In deze schuur die omgebouwd was als een jeugdherberg en geen ramen kenden werden we verwelkomd met het lezen van de huisregels. Gelukkig was het weer prima in San Diego en waren we alleen in het hostel aanwezig om een paar uurtjes per nacht te slapen. In San Diego hebben we een fietstocht gedaan om de stad te verkennen, brachten we een bezoek aan Old Town (een Mexicaanse wijk, waar ik weer 'moeizaam' herinnerd werd aan de gevolgen van het eten van nacho's met 'gekruide' saus) en heb ik dolfijnen gevoerd in SeaWorld. Vooral het laatste vond ik een geweldige ervaring. We waren als een van de eerste in dit prachtige park (10.00 uur) en vertrokken weer als een van de laatste (22.30 uur). Hoewel we vastzaten in de boomstamattractie en we een half uur voor niets in de rij hebben gestaan voor de wildwaterbaan wil ik dit park aan iedereen aanraden. De verschillende shows met zeeleeuwen, orka's en dolfijnen zijn van hoge kwaliteit. De grootste glimlach verscheen echter op mijn gezicht toen ik de kans aangreep om de dolfijnen te voeren (Lees: 2 sardientjes kocht samen met tientallen anderen bezoekers), maar hierdoor wel de kans kreeg om ze eens te aaien. Ach, het jeugdige moet er toch een beetje inblijven he?!

Het weer in alle steden was perfect, maar toen stond ons Las Vegas te wachten. Samen met vier andere Nederlandse meiden die we daar ontmoet hebben keken we enkele dagen onze ogen uit in deze grote kermisstad. Met temperaturen die overdag tegen de 50 graden liepen en 'afkoelden' na zo'n 38 graden was het een 'opwindende' bedoeling in Las Vegas. Daarbij kwam dat we een bezoekje brachten aan een show van de Chippendales (Lees: Manon en ik zijn 90 minuten 'bang' geweest dat we op het podium werden gesleurd en de mannen waren niet eens fantastich. Achteraf was het toch wel erg leuk vooral, omdat het zo vreselijk dom was!), de Grand Canyon (prachtig!) en de Blueman group (DOEN, DOEN, DOEN!) Daarnaast keken we onze ogen uit in de hotels die bestonden uit casino's, shoppingmalls en ach tsja...dan ook maar even een achtbaan om het wat aan te kleden. Een geweldige stad voor een paar dagen, maar dan ook weer snel zorgen dat je wegkomt!

Van deze kermisstad vlogen we naar het politieke hart van Amerika: Washington DC. Bij aankomst hebben we Maria, onze Koreaanse vriendin uit Columbus, ontmoet. Na gezellig met haar geluncht te hebben brachten we een bezoek aan het Witte Huis. Op dat moment was alles afgezet en vlogen er drie helikopters over die vervolgens een landing maakten in de tuin van het Witte Huis. Hoogstwaarschijnlijk zat George Bush in een van deze helikopters, wat toch weer een leuke bijkomstigheid was. Het zicht van het Witte Huis viel erg tegen, maar ook dit is een bezienswaardigheid die je gezien moet hebben. De overige dagen genoten we van de vele gratis museums in Washington, zoals het Holocaust Museum en het Air & Space Museum (alleen het drukken op alle knopjes was erg leuk!). Het indrukwekkendste was ons bezoek aan het Arlington Cemetery. Een begraafplaats in Washington DC waar onder andere de eeuwige vlam bij het graf van John F. Kennedy en zijn familie brandt en waar de vele omgekomen soldaten van de Irak oorlog zijn begraven.

We sluiten onze fantastische reis op dit moment af in het bruisende hart van Amerika: New York City! In alle steden verbleven we in hostels. Deze jeugd 'hotels', waarbij je met zo'n 4 tot 8 mensen op een kamer slaapt, zijn allemaal verschillend. Inmiddels hebben we de hostels achter ons gelaten en worden we even buiten New York verwend door een tijdelijk geëmigreerd Nederlands gezin (vrienden van Manon haar ouders) met onze eigen slaapkamer en badkamer. Er staan nog drie 'toeristische' dagen op de planning, waarbij we nog een bezoek gaan brengen aan Central Park, Ground Zero, het Vrijheidsbeeld en het Empire State Building. Op woensdag 30 juli genieten we nog even lekker van het zwembad en de jacuzzi bij ons verblijf, waarnaar we 's avonds terugvliegen naar Nederland.

Het is raar om Amerika na 5.5 maand achter te laten. Uiteraard kijk ik er naar uit om mijn vrienden en familie weer te zien, maar ook benauwd het me enigszins dat mijn 'doodnormale' leventje dan weer begint en mijn hele Amerika droom in vervulling is gegaan.

Mijn inspiratie voor Amerika is gebaseerd op de avonturen van Bassie en Adriaan in Amerika. Keer op keer heb ik deze afleveringen bekeken. Onze bezoekjes aan de verschillende steden zijn dan ook op dit avontuur gebaseerd. Hoe geweldig Bassie en Adriaan ook blijft, helaas blijken ook zij veel gebruik te maken van trucage. Zo was Alcatraz veel dichterbij en kleiner, duurden het enkele dagen voor we eindelijk de doorsnede van de kabels van de Golden Gate Bridge ontdekten, deed de vulkaan uit de serie het niet tijdens ons verblijf in Las Vegas, is er van het Witte Huis veel minder te zien dan zij ons hebben laten geloven en zijn de straten in New York toch veel smaller dan we uit de serie hadden opgemaakt. Toch kijk ik er weer naar uit om bij terugkomst in Nederland deze afleveringen te bekijken om toch enigszins herkenning in de afleveringen te vinden.

Eerder gaf ik aan dat ik op 30 juli weer richting Nederland vlieg waar ik op 31 juli weer met beide benen (letterlijk en figuurlijk) op de grond zal worden gezet.

Voor de geïnteresseerden even het reisschema:

30 juli,JFK vliegveld, NY, 21.35 uur, vluchtnummer: UA 8842

Met een overstap in Duitsland:

31 juli, Frankfurt, 12.50 uur, vluchtnummer UA 9163

Aankomt Schiphol Airport op 31 juli om 14.00 uur.

Ik hoop dat jullie met plezier mijn 'dagboek' hebben gelezen. Bedankt voor al jullie lieve en leuke reacties en hopelijk komt er ooit nog een vervolg op deze website.

Veel liefs voor de laatste keer uit

The United States of America,


Anneloes