Oranje gevoelens met een Amerikaans tintje

Lieve lezers,

Het typen van mijn 'dagboek' is niet alleen een leuke manier om jullie op de hoogte te houden, maar het geeft mij ook de kans om eens even na te genieten van wat er de laatste tijd weer allemaal gebeurd is. Zo hebben we uitgebreid Manon haar verjaardag gevierd, hebben we een bezoekje gebracht aan Chicago en voel ik me meer Europeaan dan ooit!

Het vieren van Manon haar verjaardag was een momentje waar ik al een tijdje naar uit keek. Eindelijk weer eens lekker mezelf zijn, gek doen (of is dat hetzelfde?!) en genieten! Manon had onze vrienden (op zijn Amerikaans) uitgenodigd van het sportcentrum en Jones Tower. Onze huisgenoten wilden dit feestje een extra tintje geven met een 90's thema. Het bier vloeide rijkelijk, de wijnglazen waren gevuld en ik stond zo trots als een pauw mee te zingen met onze enige echte Internationaal bekende Vengaboys! Je kunt misschien begrijpen dat je na 4 maanden heel weinig Nederlands zelfs trots kan zijn op deze (ex) band. Het was een erg geslaagd feestje, waarbij ik tot op de dag van vandaag nog steeds een aantal delen 'kwijt' ben.

Uiteraard moest er de afgelopen weken nog gewerkt worden voor onze stage. De motivatie begint met de dag te dalen, maar als ik dan bedenk dat ik slechts nog een week te gaan heb dan verschijnt er spontaan een grote lach op mijn gezicht. Columbus begint nu toch wel erg saai te worden en de stage raakt inmiddels 'gewend'. Je moet me niet verkeerd begrijpen. Columbus is een absolute studentenstad, maar als je <21 bent dan heb je weinig keus in je vrijetijdsbesteding.
Deze week zal ik alle verslagen afmaken, hoewel ik eigenlijk moet zeggen starten. Voor ons vertrek zullen we nog een eindgesprek hebben via skype met ons begeleider vanuit Groningen. We zijn dan nog 2 weken in Columbus om af te ronden, op te ruimen en Manon haar ouders te ontvangen.

Op dit moment haal ik mijn pleziertjes meer uit al onze uitstapjes. Afgelopen week stond in het teken van Chicago! Een van de vijf populairste steden van Noord-Amerika om te wonen. Vooraf hadden we alles voor onze reis uitgestippeld met hulp van het televisieprogramma RTL Travel. Vele leuke ideeën werden opgedaan bij het zien van Chris Zegers in 'The windy city'.

Chicago is een prachtig gelegen stad aan de rand van Lake Michigan. Naast Lake Michigan kent Amerika 4 andere grote meren: Lake Erie, Lake Huron, Lake Ontario en Lake Superior. Deze meren zijn voor ons echter onbeschrijfelijk. In vergelijking met deze meren is het Ijsselmeer slechts een vijver.
Chicago staat bekend als 'windy' vanwege de wind die vanaf het meer de stad in waait, maar eigenlijk meer vanwege zijn politieke perikelen. De stad is erg leuk met zijn festivals, natuur en architectuur.

Voor een paar dagen vertrokken wij naar deze unieke stad samen met een zeer diverse groep. Duitsland, Zwitserland, Mexico, Argentinië, Frankrijk en Nederland waren vertegenwoordigd tijdens dit avontuur. Met vier Europese landen kun je nagaan hoeveel wedstrijden er tussen het sightseeing aanschouwd werden. Voor ons was het hoogtepunt direct de eerste dag met de wedstrijd tegen Italië. In een sportbar waar het voetbal live op een groot scherm werd uitgezonden brachten wij deze spannende momenten door. Het oranje gevoel begon bij mij echt te gloeien toen ik de oranjegloed over het scherm zag glijden en doorkreeg dat er meer Nederlanders waren die net als ik juichten bij ieder goal! Het was een fantastische ervaring om met een Zwitser en 2 Fransozen deze wedstrijd te kijken. De dagen daarop werden ook de wedstrijden van Zwitserland en Duitsland aandachtig gevolgd, maar die behaalden helaas (?) een iets ander resultaat.
Uiteraard moest er ook wat gezien worden van deze enerverende stad en werd het voetbal soms even aan de kant gezet voor (culturele) uitstapjes.

Mijn hoogtepunt was de dierentuin. Samen met een jongen uit Argentinië en Manon trokken we 'even' naar de dierentuin. We kregen de slappe lach bij de apen, een teleurstellend gevoel bij de 'luie' beren en werden we weggejaagd door de stank bij de pinguïns. Toch hebben de ijsberen het meeste indruk op me gemaakt. Even voelde ik me weer een meisje van 6 die opgewonden raakt(e) bij het zien van deze geweldige witte monsters. Bij thuiskomst vertelde ik dit vol trots aan mijn ouders die minstens dachten dat ik op Antartica was geweest, ik heb ze blijkbaar enkele jaren geleden al eens eerder in de dierentuin gezien. Natuurlijk moest er ook gewerkt worden aan de intelligentie. Zodoende stapten wij aan boord van een van de vele toeristische boten die ons leidden over de Chicago River. We vaarden door de stad en werden geïnformeerd over alle architectuur. Zo beschikt Chicago over het een na hoogste gebouw van de wereld, The Sears Towers, bouwt Donald Trump aan een nieuw gebouw en staat het tweede grootste gebouw van de wereld in deze stad. Het ene gebouw is nog mooier, hoger, chiquer, unieker dan het ander. Ze hebben allemaal wel iets.

Na deze boottocht maakten we ons op voor een honkbalwedstrijd van de Chicago Cubs. Een club die al sinds 100 jaar geen kampioen meer is geweest, maar die alleen om de goede sfeer de moeite waard is. Hoe Nederlands we ook blijven kochten we de goedkoopste kaartjes. Dit waren staankaartjes, maar wij dachten daar geen problemen mee te hebben. Tot we echter in het stadion keerden en helemaal naar boven werden verwezen. Even schoot er door mijn hoofd dat er wel een mooi stoeltje voor mij beschikbaar zou zijn, maar natuurlijk was dit niet waar. Voor de € 8,00 die wij hadden betaald mochten we zo'n 3 uur na een honkbalwedstrijd kijken vanaf een staande positie achter een lijn. Deze lijn was erg belangrijk, want we mochten hier niet te lang over heen zijn, dan werden we weer teruggewezen om vooral achter de streep te blijven staan. Van de wedstrijd viel weinig te zien, maar we hadden toch een hoop lol. Hoe naïef konden we ook zijn om te denken dat we voor €8,00 nog ook maar iets konden zien.

De volgende dag hadden we de jongens zo ver gekregen om met ons mee te gaan naar The Nortwestern University. Tijdens ons congres in Madison (Zie: 'Bijl productions presents you: 'My life') hadden we Peter Parcell ontmoet, medewerker van deze universiteit. Hij bod ons aan om een rondleiding te geven over de campus. Zo gingen we met 3 jongens (die overigens allemaal een half uur te laat waren, hoezo op zijn Nederlands 9 uur is 9 uur!) richting Evanston. Hier werden we opgehaald met een busje, waarnaar Peter ons een rondrit gaf over de campus. Deze particuliere universiteit, waarbij het collegegeld slechts €32.500,- per jaar bedraagt, is prachtig! Overal is groen aanwezig, de gebouwen zijn ontzettend mooi en terwijl je rondjes rent op de indooratletiekbaan kijk je uit over Lake Michigan. De jongens waren vooral erg onder de indruk van de mooie tennisbanen en het uitzicht vanaf het voetbal veld op de skyline van Chicago. We hebben met zijn allen plannen gemaakt om ooit na deze universiteit te gaan, maar financieel zal dit er helaas voor niemand in zitten.

Na een flinke knuffel (Lees: in omvang flink) met Peter werden we afgezet bij een bar, zodat we de EK wedstrijd van Zwitserland konden volgen. Mijn Oranje gevoel blijft overheersen, maar ik heb de afgelopen weken geswitcht naar Duitsland en Zwitserland om deze teams wat support te geven. Tot nu toe heeft het nog niet zo gewerkt.....(mij maakt het niet meer uit, al onze Duitse en Zwitserse vrienden uit Columbus zijn toch weer teruggekeerd naar huis)

Chicago is een enorm levendige stad. Niet alleen om de sirenes van brandweerwagens en ambulances die je de hele dag hoort, maar ook vanwege allerlei festivals. Na ons uitstapje naar de universiteit keerden we terug naar Chicago om een festival in Millenium Park bij te wonen. In de zomer kan men elke woensdagavond genieten van een optreden. De echte inwoners van Chicago waren compleet met tafels en stoelen uitgerukt waaraan ze hun meegebrachte maaltijden zaten te nuttigen. Onze groep was helaas iets minder voorbereid wat al snel resulteerde in veel slapende vrienden! Al met al was het erg leuk en zeker een aanrader als je Chicago bezoekt en vergeet dan niet je eten en drinken mee te nemen!

Naast de politieke perikelen, de Chicago Cubs en de architectuur staat Chicago ook bekend om zijn pizzastijl. Wij moesten deze dan ook uiteraard proberen, maar ik wil hem je niet aanraden. Je moet er goed zoeken naar de pizza smaak, want je hebt meer het idee dat je in een hartige taart met kaas, veel kaas hapt!

Onze laatste dag hadden we gereserveerd om het uitzicht van Chicago te zien vanaf het John Hancock Center. Onze Duitse vriendin Julia wist een manier hoe we gratis (oeh, wat is dat toch heerlijk Nederlands) van dit uitzicht konden genieten. Het volgende moet je even inbeelden: met 7 mensen sta je in de lift om vervolgens te genieten van een schitterende stad vanaf ongeveer 400 meter hoogte. Bij het uitstappen van de lift wordt er een tipje van de sluier opgelicht, maar je moet eerst een plaatsje aan de bar betrekken. Tsja en dan komt natuurlijk het probleem. TE JONG!!!!!!!!!! Het wordt zo langzamerhand erg frustrerend dat je zelfs niet van het uitzicht in een bar mag genieten, omdat je te jong bent. Manon en ik keerden weer naar beneden en brachten in de tussentijd een bezoek aan de chocoladefabrikant Hersey's. We hadden uiteindelijk wel via de toeristische weg naar boven gekund, maar dan hadden we entree moeten betalen en dat vonden we het niet waard. Bij het uitstappen van de lift konden we de stad een beetje zien, maar gelukkig hebben we de foto's nog!

Na een heerlijk dinertje aan de voet van dit gebouw (die kleiner is dan de Sears Towers, maar een betere locatie heeft) keerden we in alle haast naar onze bus om weer naar Columbus te keren. Met een weemoedig gevoel liet ik deze prachtige stad achter me....

Veel tijd om te treuren was er niet, want de wedstrijd Nederland tegen Frankrijk stond ons te wachten. In een bar in Columbus keken we samen met onze Franse vrienden naar de wedstrijd. Even waande ik me voor mijn gevoel in Nederland. De kopbal van Kuyt ging er in: ik sloot mijn ogen, juichte van geluk en bedacht me oeps....ik ben in deze bar/ dit restaurant de enige Nederland-fan. Dit overkwam me echter nog 3 keer, maar het was in ieder geval een prachtige wedstrijd. Ik heb beloofd om dinsdag het Franse team aan te moedigen en in ruil daarvoor zullen zij ons daarna supporten: hebben we toch nog wat Nederland 'fans'. Mocht NL overigens de finale halen dan zullen Manon en ik proberen om deze in Chicago te bekijken. Het EK voetbal leeft totaal niet hier in Amerika en het aantal Europeanen in Columbus wordt door de vakantie ook steeds minder. In Chicago hopen we dan een feestje met andere Nederlanders te kunnen vieren, maar ja waarschijnlijk loop ik nu net als vele andere Nederlanders te hard van stapel. Eerst de kwartfinale maar!

Inmiddels begin ik uit te kijken naar de haring met uitjes, de kroketten en de spaghetti van mijn vader! Toch heb ik nog geen zin om terug te komen naar Nederland, maar gelukkig duurt dat ook nog wel even.


Moraal van dit verhaal:
één doel, één gedachte: GENIETEN!

Liefs,

Anneloes

Voor foto's:
http://picasaweb.google.nl/anneloes06/Verhaal9