Rechts of links? Hmpf...dan maar door het midden!
Door: Anneloes
Blijf op de hoogte en volg Anneloes
22 Februari 2009 | Verenigd Koninkrijk, Manchester
Lieve allemaal,
Na enkele dagen Manchester zal ik jullie op de hoogte brengen van mijn eerste botsingen...uh ik bedoel bevindingen.
Afgelopen woensdagavond ben ik vertrokken vanaf vliegveld Weeze. Een klein vliegveldje iets over de grens bij Nijmegen. Terwijl mijn ouders en ik ons even afvragen of we wel op het juiste vliegveld zijn beland in plaats van op een militaire basis zien we de eerste Ryan Air vliegtuigen opstijgen.
Het spannendste van vliegen vind ik altijd het inchecken. Thuis had ik mijn tassen al meerdere keren gewogen, maar elke keer kwam er een ander gewicht uit. Het was nog even spannend of al mijn spullen bij elkaar wel het juiste gewicht aangaven. Nog snel prop ik er een pot pindakaas bij in en nu maar wegen. Shit...2 kilogram teveel!! Mijn bambi-ogen opzetten heeft vermoedelijk geen zin bij deze vrouw en dus besluit ik om mijn dierbare pot pindakaas achter te laten. Hoewel het gewicht nu nog niet klopt, mag ik mijn tas inchecken. Dat wordt wel even wennen, zo lang weg en zonder nog maar een likje pindakaas te hebben kunnen nemen. (Eerlijk gezegd ben ik niet zo'n pindakaas fan, maar als je weg bent kom je er pas achter wat je mist!) Mijn backpacker is nu in ieder geval ingecheckt, maar nu moet ik mijn handbagage nog wegen. Ook deze weegt helaas te veel en dus besluit ik om een dierbare zak drop achter te laten. Na afscheid van mijn ouders genomen te hebben loop ik richting de douane. Terwijl de eerste jongen die ik tegen kom me al probeert uit te kleden, hoef ik in ieder geval eens een keer niet gefouilleerd te worden door de douane. Bij de paspoortcontrole hoor ik iemand nog net zeggen dat Ryan Air zo slecht is; even schiet door mijn hoofd waar ik nu weer aan begin.
Na een flinke ‘powernap’ in een prima vliegtuig beleef ik de hardste landing ooit. Terwijl ik uit het raampje probeer te kijken of ik het stadion van Manchester United zie knal ik met mijn hoofd eerst tegen het raampje en dan tegen het plafond. Nou ja, ik ben in ieder geval ‘veilig’ in Manchester aangekomen. Mijn bagage is gelukkig ook goed aangekomen en ik ben er klaar voor om mijn stagebegeleider Bob Barber te ontmoeten. Allemaal mensen met bordjes, maar voor mij staat er niemand. Ik besluit maar even te wachten en gelukkig komt er na 20 minuten eindelijk iemand met een bordje ‘Anneloes’. Direct valt mijn zijn spijkerbroek op uit de jaren ’20 met daaronder superwitte sportschoenen. Na mijn tassen ingeladen te hebben in zijn busje word ik meteen met de Engelse gewoontes geconfronteerd. Bob loopt naar de linkerkant van de auto, terwijl ik me afvraag of hij vanaf die kant mijn deur open gaat maken schiet me te binnen dat ik natuurlijk aan die kant moet instappen. Een ogenblik is het raar dat we aan de linkerkant van de weg rijden en dat de rotonde links om genomen wordt, maar dit went al snel. Wanneer ik Bob vraag of het ver rijden is naar mijn kamer; bekent hij dat hij niet weet waar we heen moeten. Als even laten ook zijn TomTom het begeeft krijg ik meteen een kaart in mijn hand gedrukt: nu ben ik zijn navigator. Dat belooft nog wat! Na slechts een extra rondje komen we aan bij mijn kamer.
Mijn huisgenoot, Rachel Heal, doet open. Als ik naar binnen stap ontmoet ik nog meer mensen en schrik; Hellup wat is dat nou, een baby?! Al snel wordt me gelukkig duidelijk dat deze baby hier niet verblijft en haal ik opgelucht adem. Rachel showt me mijn kamer. Direct val ik voor het enorm grote bed. Nog nooit in mijn leven heb ik zo’n groot bed gezien; kortom plek genoeg ;-) Ik heb een grote kamer met eigen toilet. Daarnaast is er een woonkamer, een eetkamer/fietsenschuur, een prima keuken en een badkamer met bad. Hier zal ik dus heel wat uurtjes doorbrengen! Een paar uur later komt ook mijn andere huisgenoot thuis, maar al snel merk ik dat Engelse vrij afstandelijk zijn.
De volgende dag besluit ik naar het centrum te gaan om Manchester eens een beetje te verkennen. Via een prima busverbinding beland ik in hartje Manchester en ontdek de moderne aspecten aan deze stad. Er is weinig te beleven in deze stad, maar goed shoppen kun je er wel! Bij het zien van de Vero Moda, H&M en Aldi vraag ik me even af of ik wel in Engeland ben beland. Al snel genoeg wordt me bevestigd dat ik ergens anders ben, want ik loop voortdurend tegen mensen op. Aan het verkeer links raak je snel gewend, maar ook op de roltrap, in de supermarkt en op straat lopen mensen aan de andere kant. Na enkele botsmomenten besluit ik om maar gewoon in het midden te lopen, zodat ik niemand in de weg loop. Mijn eerste aankoop betrof trouwens Gouda kaas bij de Aldi. Geweldig dat ze dat hier gewoon, tegen normale prijzen, verkopen!
Bij thuiskomst raak ik in gesprek met mijn huisgenoot Rachel.
Ze blijkt een profwielrenster op de weg te zijn en begon haar carrière bij de Farm Frites ploeg met Leontien van Moorsel. Ze bevestigt dat Van Moorsel een aardige vrouw is, maar binnen een team soms wel lastig kan zijn. Heerlijk, van dit soort nieuwtjes houd ik! Rachel blijkt ook deel genomen te hebben aan de Olympische Spelen in Athene. Nu snap ik ook, waarom er hier zo 4 racefietsen aan de muur hangen, 3 mountainbikes en tientallen wielen. Met Rachel kan ik het goed vinden, maar helaas vertrekt zij volgende week voor een paar maanden naar Amerika om te trainen.
Vrijdag ‘begon’ ik mijn eerste dag op stage. Rachel heeft me een racefiets van haar aangeboden en enigszins angstig stap ik de weg op. Voortdurend zeg ik tegen mezelf;’Rechts, links, rechts’. Na 20 minuten kom ik met bibberende benen aan bij de wielerbaan. Bob wacht me op en duwt me, voordat ik ook maar iemand ontmoet heb een eigen ‘theekop’ in mijn handen. Allereerst laat hij me zien waar ik thee kan halen en vervolgens stelt hij me aan meerdere mensen voor. Mijn bureau is gevestigd in het kantoor bij Bob en Paul. Heerlijk op kantoor met twee zestigers die me voortdurend in de gaten houden. De een bekommert zich over me door een plattegrond van de wielerbaan te geven voor het geval ik verdwaal, terwijl de ander benadrukt dat ik wel een jas aan moet doen als ik naar buiten ga. Ik bekijk het maar positief; Ik weet in ieder geval dat ik door hen de komende maanden niet afgeleid hoef te worden en dus aan mijn werk toe kom. Het is nog niet precies duidelijk wat ik ga doen, maar hopelijk wordt dat volgende week wat duidelijker. De enige eis die Bob van mij heeft is dat ik binnenkort de baan ga betreden. Super leuk, maar wel spannend!! Als ik vervolgens bij de baan ga kijken schrik ik toch wel even van de steile wanden, maar ik weet mezelf er van te overtuigen dat het allemaal wel mee zal vallen. Ik heb er zin in!
Op dit moment kom ik de avonden voornamelijk door met lezen, uitzending gemist en hyves. Als mijn huisgenoten ‘savonds vragen of ik nog plannen heb antwoord ik nuchter “Ik weet het nog niet, ik denk dat ik een beetje ga ontspannen vanavond”. Ze geven me groot gelijk en verlaten zelf het huis om uit eten te gaan en op visite te gaan. Ik moet lachen en kruip zelf in mijn heerlijke grote bed met een lekkere kop thee.
Het eerste en laatste wielerevenement heb ik inmiddels ook meegemaakt en hiermee tevens ook de eerste spraakverwarring. Waar in Amerika bij een ‘meeting’ altijd een vergadering werd bedoeld, kwam ik hier bij Revolution (een baanwielrenevenement) terecht. Gelukkig worden mijn gedachten van een drie uur lang durende vergadering omgezet in een mooie avond wielrennen. Verschillende onderdelen heb ik kunnen aanschouwen en over kunnen verwonderen. Wat gaat dat ongelofelijk hard en daardoor soms ook erg pijnlijk als er weer iemand tegen de vlakte gaat. Wat een prachtige sport! Ik verwonder me enorm over de verschillende foto’s die hier van Theo Bos hangen, zelfs meer dan van hun eigen ‘held’ Chris Hoy. Die laatste was overigens ook even aanwezig bij het evenement, vanwege het afscheid van Arnaud Tournant, meervoudig wereldkampioen baanwielrennen.
Het zijn allemaal aardige mensen hier, maar wel wat afstandelijk. Morgen ga ik op zoek naar het stadion van Manchester United en hopelijk kan mijn stage dan dinsdag eindelijk beginnen. De komende maandjes ga ik het hier wel uithouden!
Voor foto’s: http://picasaweb.google.nl/anneloes06/ManchesterVerhaal2#
Liefs, Anneloes
P.s. Kleine verandering:
Gordon Street 43
Abbey Hey
M18 8SL Manchester
United Kingdom
Na enkele dagen Manchester zal ik jullie op de hoogte brengen van mijn eerste botsingen...uh ik bedoel bevindingen.
Afgelopen woensdagavond ben ik vertrokken vanaf vliegveld Weeze. Een klein vliegveldje iets over de grens bij Nijmegen. Terwijl mijn ouders en ik ons even afvragen of we wel op het juiste vliegveld zijn beland in plaats van op een militaire basis zien we de eerste Ryan Air vliegtuigen opstijgen.
Het spannendste van vliegen vind ik altijd het inchecken. Thuis had ik mijn tassen al meerdere keren gewogen, maar elke keer kwam er een ander gewicht uit. Het was nog even spannend of al mijn spullen bij elkaar wel het juiste gewicht aangaven. Nog snel prop ik er een pot pindakaas bij in en nu maar wegen. Shit...2 kilogram teveel!! Mijn bambi-ogen opzetten heeft vermoedelijk geen zin bij deze vrouw en dus besluit ik om mijn dierbare pot pindakaas achter te laten. Hoewel het gewicht nu nog niet klopt, mag ik mijn tas inchecken. Dat wordt wel even wennen, zo lang weg en zonder nog maar een likje pindakaas te hebben kunnen nemen. (Eerlijk gezegd ben ik niet zo'n pindakaas fan, maar als je weg bent kom je er pas achter wat je mist!) Mijn backpacker is nu in ieder geval ingecheckt, maar nu moet ik mijn handbagage nog wegen. Ook deze weegt helaas te veel en dus besluit ik om een dierbare zak drop achter te laten. Na afscheid van mijn ouders genomen te hebben loop ik richting de douane. Terwijl de eerste jongen die ik tegen kom me al probeert uit te kleden, hoef ik in ieder geval eens een keer niet gefouilleerd te worden door de douane. Bij de paspoortcontrole hoor ik iemand nog net zeggen dat Ryan Air zo slecht is; even schiet door mijn hoofd waar ik nu weer aan begin.
Na een flinke ‘powernap’ in een prima vliegtuig beleef ik de hardste landing ooit. Terwijl ik uit het raampje probeer te kijken of ik het stadion van Manchester United zie knal ik met mijn hoofd eerst tegen het raampje en dan tegen het plafond. Nou ja, ik ben in ieder geval ‘veilig’ in Manchester aangekomen. Mijn bagage is gelukkig ook goed aangekomen en ik ben er klaar voor om mijn stagebegeleider Bob Barber te ontmoeten. Allemaal mensen met bordjes, maar voor mij staat er niemand. Ik besluit maar even te wachten en gelukkig komt er na 20 minuten eindelijk iemand met een bordje ‘Anneloes’. Direct valt mijn zijn spijkerbroek op uit de jaren ’20 met daaronder superwitte sportschoenen. Na mijn tassen ingeladen te hebben in zijn busje word ik meteen met de Engelse gewoontes geconfronteerd. Bob loopt naar de linkerkant van de auto, terwijl ik me afvraag of hij vanaf die kant mijn deur open gaat maken schiet me te binnen dat ik natuurlijk aan die kant moet instappen. Een ogenblik is het raar dat we aan de linkerkant van de weg rijden en dat de rotonde links om genomen wordt, maar dit went al snel. Wanneer ik Bob vraag of het ver rijden is naar mijn kamer; bekent hij dat hij niet weet waar we heen moeten. Als even laten ook zijn TomTom het begeeft krijg ik meteen een kaart in mijn hand gedrukt: nu ben ik zijn navigator. Dat belooft nog wat! Na slechts een extra rondje komen we aan bij mijn kamer.
Mijn huisgenoot, Rachel Heal, doet open. Als ik naar binnen stap ontmoet ik nog meer mensen en schrik; Hellup wat is dat nou, een baby?! Al snel wordt me gelukkig duidelijk dat deze baby hier niet verblijft en haal ik opgelucht adem. Rachel showt me mijn kamer. Direct val ik voor het enorm grote bed. Nog nooit in mijn leven heb ik zo’n groot bed gezien; kortom plek genoeg ;-) Ik heb een grote kamer met eigen toilet. Daarnaast is er een woonkamer, een eetkamer/fietsenschuur, een prima keuken en een badkamer met bad. Hier zal ik dus heel wat uurtjes doorbrengen! Een paar uur later komt ook mijn andere huisgenoot thuis, maar al snel merk ik dat Engelse vrij afstandelijk zijn.
De volgende dag besluit ik naar het centrum te gaan om Manchester eens een beetje te verkennen. Via een prima busverbinding beland ik in hartje Manchester en ontdek de moderne aspecten aan deze stad. Er is weinig te beleven in deze stad, maar goed shoppen kun je er wel! Bij het zien van de Vero Moda, H&M en Aldi vraag ik me even af of ik wel in Engeland ben beland. Al snel genoeg wordt me bevestigd dat ik ergens anders ben, want ik loop voortdurend tegen mensen op. Aan het verkeer links raak je snel gewend, maar ook op de roltrap, in de supermarkt en op straat lopen mensen aan de andere kant. Na enkele botsmomenten besluit ik om maar gewoon in het midden te lopen, zodat ik niemand in de weg loop. Mijn eerste aankoop betrof trouwens Gouda kaas bij de Aldi. Geweldig dat ze dat hier gewoon, tegen normale prijzen, verkopen!
Bij thuiskomst raak ik in gesprek met mijn huisgenoot Rachel.
Ze blijkt een profwielrenster op de weg te zijn en begon haar carrière bij de Farm Frites ploeg met Leontien van Moorsel. Ze bevestigt dat Van Moorsel een aardige vrouw is, maar binnen een team soms wel lastig kan zijn. Heerlijk, van dit soort nieuwtjes houd ik! Rachel blijkt ook deel genomen te hebben aan de Olympische Spelen in Athene. Nu snap ik ook, waarom er hier zo 4 racefietsen aan de muur hangen, 3 mountainbikes en tientallen wielen. Met Rachel kan ik het goed vinden, maar helaas vertrekt zij volgende week voor een paar maanden naar Amerika om te trainen.
Vrijdag ‘begon’ ik mijn eerste dag op stage. Rachel heeft me een racefiets van haar aangeboden en enigszins angstig stap ik de weg op. Voortdurend zeg ik tegen mezelf;’Rechts, links, rechts’. Na 20 minuten kom ik met bibberende benen aan bij de wielerbaan. Bob wacht me op en duwt me, voordat ik ook maar iemand ontmoet heb een eigen ‘theekop’ in mijn handen. Allereerst laat hij me zien waar ik thee kan halen en vervolgens stelt hij me aan meerdere mensen voor. Mijn bureau is gevestigd in het kantoor bij Bob en Paul. Heerlijk op kantoor met twee zestigers die me voortdurend in de gaten houden. De een bekommert zich over me door een plattegrond van de wielerbaan te geven voor het geval ik verdwaal, terwijl de ander benadrukt dat ik wel een jas aan moet doen als ik naar buiten ga. Ik bekijk het maar positief; Ik weet in ieder geval dat ik door hen de komende maanden niet afgeleid hoef te worden en dus aan mijn werk toe kom. Het is nog niet precies duidelijk wat ik ga doen, maar hopelijk wordt dat volgende week wat duidelijker. De enige eis die Bob van mij heeft is dat ik binnenkort de baan ga betreden. Super leuk, maar wel spannend!! Als ik vervolgens bij de baan ga kijken schrik ik toch wel even van de steile wanden, maar ik weet mezelf er van te overtuigen dat het allemaal wel mee zal vallen. Ik heb er zin in!
Op dit moment kom ik de avonden voornamelijk door met lezen, uitzending gemist en hyves. Als mijn huisgenoten ‘savonds vragen of ik nog plannen heb antwoord ik nuchter “Ik weet het nog niet, ik denk dat ik een beetje ga ontspannen vanavond”. Ze geven me groot gelijk en verlaten zelf het huis om uit eten te gaan en op visite te gaan. Ik moet lachen en kruip zelf in mijn heerlijke grote bed met een lekkere kop thee.
Het eerste en laatste wielerevenement heb ik inmiddels ook meegemaakt en hiermee tevens ook de eerste spraakverwarring. Waar in Amerika bij een ‘meeting’ altijd een vergadering werd bedoeld, kwam ik hier bij Revolution (een baanwielrenevenement) terecht. Gelukkig worden mijn gedachten van een drie uur lang durende vergadering omgezet in een mooie avond wielrennen. Verschillende onderdelen heb ik kunnen aanschouwen en over kunnen verwonderen. Wat gaat dat ongelofelijk hard en daardoor soms ook erg pijnlijk als er weer iemand tegen de vlakte gaat. Wat een prachtige sport! Ik verwonder me enorm over de verschillende foto’s die hier van Theo Bos hangen, zelfs meer dan van hun eigen ‘held’ Chris Hoy. Die laatste was overigens ook even aanwezig bij het evenement, vanwege het afscheid van Arnaud Tournant, meervoudig wereldkampioen baanwielrennen.
Het zijn allemaal aardige mensen hier, maar wel wat afstandelijk. Morgen ga ik op zoek naar het stadion van Manchester United en hopelijk kan mijn stage dan dinsdag eindelijk beginnen. De komende maandjes ga ik het hier wel uithouden!
Voor foto’s: http://picasaweb.google.nl/anneloes06/ManchesterVerhaal2#
Liefs, Anneloes
P.s. Kleine verandering:
Gordon Street 43
Abbey Hey
M18 8SL Manchester
United Kingdom
-
22 Februari 2009 - 15:52
Nelson:
Hoi griet,
Leuk om te lezen en zojuist via skype te horen dat je goed bent aangekomen en je eerste indrukken te vernemen. Het zal eerst wel even wennen zijn zo in je eentje zonder je stagemaatje Manon. Maar met je vlotte babbel kom je daar wel overheen. Fijn om te lezen dat je -net als ik - met senioren (Bob en Paul) aan het werk gaat. Kunnen we ervaringen uitwisselen! Hou je haaks en tot de volgende belronde. xxx Nelson -
22 Februari 2009 - 16:03
Cindy:
Hey Meis je aankomst begon dus al dus al gelijk "goed" zo te lezen.
En hoe is je andere huisgenoot nog steeds afstandelijk of toch al mee gepraat?
Succes met je stage en heel veel plezier!
Liefs Cin
-
22 Februari 2009 - 17:14
Juanita:
Toch maar stiekem je zak drop en pot pindakaas ingepakt? Je wist toch dat het eigenlijk niet meer ging passen :P. Maarja proberen kan altijd natuurlijk!
En je zag jezelf al elke nacht wakker gemaakt worden door een huilende baby?
Kan me wel iets voorstellen van je verschrikte gezicht. Je houdt al zo van babies :P
X Juanita -
22 Februari 2009 - 17:24
Leontien:
Heee Nicht,
Leuk om weer over je avonturen te lezen! Je hebt al aardig wat beleefd;) ben al weer benieuwd naar je volgende berichten
xxx Leontien -
22 Februari 2009 - 18:07
Amy:
lieve Loes,
Zo te lezen vermaak je je al prima, ben benieuwd hoe je het dinsdag zult gaan vinden.. Ik mis onze leuke gesprekken wel hoor! Nou hou je taai he!
Dikke kus -
22 Februari 2009 - 18:23
Jan Wapenaar:
Ik krijg gelijk zin om mee te fietsen. Hoewel dat linkse gedoe lijkt mij ook een probleem. Veel succes met deze uitdaging op de baan komende weken. -
22 Februari 2009 - 18:41
Piet:
Hi Anneloes,
Je bent nu in het land van de thee, enfin dat heb jezelf direct gemerkt. Thee liefst heel sterk en met flinke sloot melk, daar moet je misschien aan wennen. Hoe zit dat op de baan, fietsen ze daar ook links [om] net als op een rotonde? Veel plezier, trouwens goed dat een paar oudere mannen op je letten.
Groetjes vanuit Brabant,
Piet
-
22 Februari 2009 - 18:46
Laura:
OOOhhh Loesje toch!
Ik geniet nu al weer lekker met je mee! Maar dat King-size bed???!!!..... helemaal voor jezelf alleen????
Ik verheug me nu al op je volgende verslag!
Lieve groetjes, Laura
p.s. Zonde van die pindakaas en zak drop. -
22 Februari 2009 - 20:52
Wortel:
Mooi verhaal weer Loesje,.. Ben benieuwd naar de rest van de avonturen die je allemaal gaat beleven. Hoop dat je snel je plekje helemaal gaat vinden! Maar dat komt wel goed.. Want de eerste jongen die je tegenwam begon je al uit te kleden... ;) Haha veel succes..
Kus -
23 Februari 2009 - 11:56
Ria:
hey anneloes,
Ik prboeer ook een beetje likns te houden met typen, lukt al aardig! Hey mied het is weer een luek verhaal, succes dara! groetjes bolkkie -
23 Februari 2009 - 13:39
Marjorie:
dus drop en pindakaas meenemen.
Wat betreft werken met ouderen...dat ben je al wel gewent inmiddels, toch? haha
miss you! x -
23 Februari 2009 - 23:31
Rosanne:
Hee via mijn neefje, via zijn 'reisvriendin' Eline zit ik plotseling op jouw site!! En je zit gewoon in Manchester!
Ik ga later je lange verhaal nog eens lezen, het is nu iets te laat!
Geniet, xx -
24 Februari 2009 - 20:16
Charlotte :
yeah baby, ik kom je zeker opzoeken meid! -
24 Februari 2009 - 21:13
Hanneke:
Hej Sistah! Ik ben even goed gaan zitten voor dit verhaal: het klinkt alsof de engelsen nog niet gelijk je cup of tea zijn, maar een groot bed, een geweldige wielerwedstrijd klinkt als muziek in de oren! Als die lui eenmaal los zijn met karaoke en andere drankjes dan thee, dan zul je wat beleven. Voor nu: geniet lekker van je warme grote bed! Succes en veel plezier, liefs -
26 Februari 2009 - 15:09
Bote :
Anneloes,
Goed verhaal, Leuk!
Veel succes daar,
Groetjes! -
27 Februari 2009 - 20:39
Kirsten (ex-his'er):
LOESSSS!!!
Jemimg, dit heb je mooi geflikt zeg! Ik ben trots en tegelijk een klein beetje jaloers op je! Dat jij daar in Manchester bij de wielerbaan mag stage lopen!!! Erg stoer van je!
Geniet er lekker van! Ennuh, als die Engelsen lekker afstandig doen, dan doe jij dat toch ook:P
Dikke knuffel, Kirsten! -
04 Maart 2009 - 08:30
Nienke:
dat king size bed is nog eens wat anders dan het stapelbedje in duitsland! hahah leuk verhaal loes! fijn dat die opaatjes zo goed voor je zorgen, mooi geen tijd voor rare dingen ;)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
