Geef mij maar een lekkere Amerikaan!
Door: Anneloes
Blijf op de hoogte en volg Anneloes
08 Maart 2009 | Verenigd Koninkrijk, Manchester
Lieve lezers,
Wat fijn om te lezen dat mijn trouwe 'fans' ook bij deze ervaring weer met mij meeleven. Bedankt voor alle leuke reacties, krabbels en mailtjes!
Na ruim twee weken Manchester begin ik me aardig thuis te voelen. Zo maak ik steeds minder botsingen, stap ik zonder bibberende benen op de fiets en rijd ik spontaan aan de goede kant van de weg!
Zoals ik de vorige keer al verteld had was er nog enige onduidelijkheid over mijn specifieke taken. Eerst moest ik een gesprek afwachten met 'iemand'. Ik had daar geen enkele problemen mee en genoot dan nog even van een paar vrije dagen. Na een bezoekje gebracht te hebben aan de 'VVV' kwam ik met heel wat informatie thuis. Zo heb ik meteen een bezoek gebracht aan het Imperial War Museum. Het gaf me een goed gevoel dat ik in een uur tijd vijf verschillende oorlogen door kon lopen zonder ook maar een schrammetje op te lopen. Even schrok ik wel op toen ineens alle lichten uit gingen, er dreigende oorlogsgeluiden te horen waren en op alle muren foto's en oorlogsbeelden werden geprojecteerd. Dit museum viel, vergeleken met mijn 'oorlogsmuseumervaring' in Washington een beetje tegen. Tsja, van dat soort dingen heb je nou eenmaal last als je een echte wereldburger bent ;-) Het museum zag er vanaf de buitenkant overigens erg indrukwekkend uit, in dit deel van Manchester merk je dat ze zich sterk aan het moderniseren zijn.
Manchester stond vroeger vooral bekend als een industriestad. Van dit imago proberen ze af te komen door hier en daar te moderniseren. Waar je aan de ene kant van de weg Vinex-achtige wijken aantreft zie je aan de andere kant het erfgoed van de Industriële periode. Ik woon, vermoedelijk, in een echte arbeiderswijk, maar hoe dichter je bij het centrum komt hoe moderner het wordt.
Na mijn uitstapje naar het museum wandel ik nog even wat rond in de verschillende 'outlet' winkels. Overigens word ik verscheidene keren gevraagd om de weg, maar als ik een man beantwoord dat ik hier ook niet vandaan komt, zucht hij diep. Even later hoor ik hem weer op mij afkomen en vraagt hij waar ik dan toch wel vandaan kom, want ik heb wel een erg Amerikaans accent. Lachend vraag ik me af of het nu echt mijn Amerikaanse accent was dat hem deed denken dat ik uit Amerika kom of het feit dat ik op 'Amerikaanse wijze’ met mijn kopje koffie door de straten wandel.
Eindelijk heb ik dan mijn afspraak met 'iemand'. Onder het genot van een, hoe kan het ook anders, kopje thee bespreek ik met Jarl Walsh (directeur Velodrome), Bob Barber (Baan manager) en Shaun Brennan (Directeur Manchester Sport & Leisure Trust) wat mijn stage activiteiten zullen zijn. Hoewel het gesprek ook wat weg heeft voor een reünie van de 'mannen' word mij langzaam duidelijker wie iedereen aan tafel is. De Manchester Trust coördineert alle sportfaciliteiten in Manchester. Dit zijn verschillende gymzalen, maar ook Sportcity en de Velodrome. Sportcity zijn alle accommodaties die gebouwd zijn voor de Commonwealth Games 2002; een van deze accommodaties betreft nu het stadion van Manchester City. De Velodrome is zo'n 15 jaar oud en behoort sinds enkele jaren ook bij de Manchester Trust. In 1.5 uur tijd worden me ongeveer zes verschillende onderzoeken aangeboden om te doen. Als ik vervolgens aangeef dat ik vermoedelijk aan ‘slechts’ één onderzoek toekom wordt er teleurstellend ingestemd. De komende maanden zal ik gaan onderzoeken in hoeverre de gemeenschap gebruikt maakt van alle sportfaciliteiten en dan in het bijzonder de wielerbaan. Dit onderzoek maakt deel uit van een groots marketingplan wat momenteel uitgewerkt wordt.
Bob geeft me alle vrijheid. Ik kan komen en gaan wanneer ik wil. Als ik op een gegeven moment een briefje neerleg dat ik ben vertrokken meldt hij mij de volgende dag dat ik, hoe 'sweet' het ook is, echt geen verantwoording aan hem hoef af te leggen. Dit laat ik me natuurlijk niet al te vaak zeggen en zo bestaan mijn stage dagen vaak uit dagen van 10.00 uur-15.30 uur! Ik vrees dat deze tijden, na mate het onderzoek vordert, wel wat wijzigen.
Elke dag van 14.00 uur - 17.00 uur traint de nationale selectie op de baan. Vaak breng ik hier dan wat uurtjes door om te genieten van de billen van Chris Hoy, de souplesse van Mark Cavendish of de snelheid van Jason Kenny. Helaas moet ik die billen van Hoy een tijdje missen aangezien hij geblesseerd is.
Als het weekend weer aanbrengt besluit ik naar 'Trafford centre' te gaan; een waar shopwalhalla. Gezien de 'shopping malls' in Amerika verwachtte ik hier niet al te veel van. Na een halfuurtje met de bus, waarbij ik Old Trafford passeer (het stadion van Manchester United) kom ik aan bij een waar kasteel. Ik word ontzettend 'hyper' als ik merk dat het winkelcentrum echt zo geweldig groot is! Met meer dan 300 winkels heb ik me hier wel aardig kunnen vermaken, daarnaast was ik nog getuigen van een persconferentie van twee boksers. Hier kwam ik overigens pas bij thuiskomst achter!
Als de werkweek weer begint nodigt Bob me uit om aanwezig te zijn bij een van zijn VIP-tours. Bob legt me kort uit dat er wat mensen komen, maar dat ik me een beetje terzijde moet houden, want er kan wel eens iemand een aanslag plegen op deze man. Ik heb geen idee wat me nu te wachten staat, maar als ik me eenmaal bij het 'tour gezelschap' voeg wordt het me iets meer duidelijk. Zo'n zes bodyguards liepen om deze man en mij(!) heen. Ik heb me in ieder geval nog nooit zo veilig gevoeld met zes van die bonken van kerels om me heen. Bob vertelt over de historie, heldenverhalen en toekomstplannen. Ik ben alleen maar gefocust op 'the mystery guest'. Net op dat moment geeft hij aan dat hij niet goed wordt en ons even moet excuseren. Vier bodyguards lopen met hem mee en de anderen twee blijven lekker veilig bij ons staan. Ondertussen ga ik er even met eentje op de foto en vertelt de ander mij dat hij wel in Nederland zou willen wonen. Ineens vind ik ze er een stuk minder agressief uitzien. Na de rondleiding vraag ik Bob nogmaals wie deze mannen toch waren. Als Bob me vertelt dat dit een oefening was voor de 'bodyguards' en dat de 'mystery guest' gewoon een eenvoudige politieman was ben ik blij dat Bob de verontwaardiging niet van mijn gezicht af kan lezen.
Donderdag ga ik zelf eindelijk op de baan rijden! Ik heb er ontzettend veel zin in, hoewel ik het ook wel doodeng vind. Vanwege de enorme successen van de Britse baanwielrennens tijdens de Olympics is er momenteel een wachttijd van zo'n vier/vijf maanden, daar waar het normaal een maand is. Gelukkig kan ik als 'special guest' donderdag al meedoen.
Afgelopen vrijdag ben ik een kijkje gaan nemen bij het stadion van Manchester City. Na een rondleiding en een bezoekje aan het museum ben ik op de hoogte van alle ‘ins en outs’ van Manchester City. Het deed me overigens weinig, maar des te verbluffend zal mijn bezoek aan Manchester United worden. Dit heb ik voor volgend weekend dan toch eindelijk op de planning staan.
Zoals jullie merken vermaak ik me prima, hoewel ik er wel achter ben dat de Britten niet echt mijn volk zijn. Ik vind ze nog steeds erg afstandelijk en op zichzelf gericht. In Amerika was dit wel anders! We werden daar dagelijks voor allerlei activiteiten uitgenodigd en het was ook heel normaal als we meegingen naar een feestje. Nu is de situatie, waarin ik zit ook wel heel anders. Daar woonde ik op een campus met allerlei jongeren en nu woon ik een rijtjeshuis. Ook op mijn stage zijn verder geen jongere, terwijl ik in Amerika wel tussen allerlei jongeren werkten. Ik moet wel zeggen dat, nadat ik ook aan mijn huisgenoot had aangegeven dat Amerikanen toch wel makkelijker toegankelijker zijn, zij mij afgelopen vrijdag uitgenodigde om met haar en haar vriend mee te gaan naar de bioscoop. Gelukkig heb ik de film ook nog begrepen! Overigens is mijn andere huisgenoot, Rachel Heal, helaas vertrokken en zal ik haar ook niet meer zien.
De komende weken zal ik verder gaan met het voorbereiden van mijn onderzoek en aan het einde van de maand mag ik dan mijn eerste gasten verwelkomen. Cindy en Juanita (twee collega’s) zal ik dan de mooie plekjes van Manchester tonen.
Manon en de 'Pelli’s' bedankt voor jullie kaartjes! Ze hangen hier alweer mooi aan de muur, zodat ik jullie zeker niet zal vergeten.
Veel liefs en een knuffel,
Anneloes
Foto's:
http://picasaweb.google.nl/anneloes06/ManchesterVerhaal3#
Wat fijn om te lezen dat mijn trouwe 'fans' ook bij deze ervaring weer met mij meeleven. Bedankt voor alle leuke reacties, krabbels en mailtjes!
Na ruim twee weken Manchester begin ik me aardig thuis te voelen. Zo maak ik steeds minder botsingen, stap ik zonder bibberende benen op de fiets en rijd ik spontaan aan de goede kant van de weg!
Zoals ik de vorige keer al verteld had was er nog enige onduidelijkheid over mijn specifieke taken. Eerst moest ik een gesprek afwachten met 'iemand'. Ik had daar geen enkele problemen mee en genoot dan nog even van een paar vrije dagen. Na een bezoekje gebracht te hebben aan de 'VVV' kwam ik met heel wat informatie thuis. Zo heb ik meteen een bezoek gebracht aan het Imperial War Museum. Het gaf me een goed gevoel dat ik in een uur tijd vijf verschillende oorlogen door kon lopen zonder ook maar een schrammetje op te lopen. Even schrok ik wel op toen ineens alle lichten uit gingen, er dreigende oorlogsgeluiden te horen waren en op alle muren foto's en oorlogsbeelden werden geprojecteerd. Dit museum viel, vergeleken met mijn 'oorlogsmuseumervaring' in Washington een beetje tegen. Tsja, van dat soort dingen heb je nou eenmaal last als je een echte wereldburger bent ;-) Het museum zag er vanaf de buitenkant overigens erg indrukwekkend uit, in dit deel van Manchester merk je dat ze zich sterk aan het moderniseren zijn.
Manchester stond vroeger vooral bekend als een industriestad. Van dit imago proberen ze af te komen door hier en daar te moderniseren. Waar je aan de ene kant van de weg Vinex-achtige wijken aantreft zie je aan de andere kant het erfgoed van de Industriële periode. Ik woon, vermoedelijk, in een echte arbeiderswijk, maar hoe dichter je bij het centrum komt hoe moderner het wordt.
Na mijn uitstapje naar het museum wandel ik nog even wat rond in de verschillende 'outlet' winkels. Overigens word ik verscheidene keren gevraagd om de weg, maar als ik een man beantwoord dat ik hier ook niet vandaan komt, zucht hij diep. Even later hoor ik hem weer op mij afkomen en vraagt hij waar ik dan toch wel vandaan kom, want ik heb wel een erg Amerikaans accent. Lachend vraag ik me af of het nu echt mijn Amerikaanse accent was dat hem deed denken dat ik uit Amerika kom of het feit dat ik op 'Amerikaanse wijze’ met mijn kopje koffie door de straten wandel.
Eindelijk heb ik dan mijn afspraak met 'iemand'. Onder het genot van een, hoe kan het ook anders, kopje thee bespreek ik met Jarl Walsh (directeur Velodrome), Bob Barber (Baan manager) en Shaun Brennan (Directeur Manchester Sport & Leisure Trust) wat mijn stage activiteiten zullen zijn. Hoewel het gesprek ook wat weg heeft voor een reünie van de 'mannen' word mij langzaam duidelijker wie iedereen aan tafel is. De Manchester Trust coördineert alle sportfaciliteiten in Manchester. Dit zijn verschillende gymzalen, maar ook Sportcity en de Velodrome. Sportcity zijn alle accommodaties die gebouwd zijn voor de Commonwealth Games 2002; een van deze accommodaties betreft nu het stadion van Manchester City. De Velodrome is zo'n 15 jaar oud en behoort sinds enkele jaren ook bij de Manchester Trust. In 1.5 uur tijd worden me ongeveer zes verschillende onderzoeken aangeboden om te doen. Als ik vervolgens aangeef dat ik vermoedelijk aan ‘slechts’ één onderzoek toekom wordt er teleurstellend ingestemd. De komende maanden zal ik gaan onderzoeken in hoeverre de gemeenschap gebruikt maakt van alle sportfaciliteiten en dan in het bijzonder de wielerbaan. Dit onderzoek maakt deel uit van een groots marketingplan wat momenteel uitgewerkt wordt.
Bob geeft me alle vrijheid. Ik kan komen en gaan wanneer ik wil. Als ik op een gegeven moment een briefje neerleg dat ik ben vertrokken meldt hij mij de volgende dag dat ik, hoe 'sweet' het ook is, echt geen verantwoording aan hem hoef af te leggen. Dit laat ik me natuurlijk niet al te vaak zeggen en zo bestaan mijn stage dagen vaak uit dagen van 10.00 uur-15.30 uur! Ik vrees dat deze tijden, na mate het onderzoek vordert, wel wat wijzigen.
Elke dag van 14.00 uur - 17.00 uur traint de nationale selectie op de baan. Vaak breng ik hier dan wat uurtjes door om te genieten van de billen van Chris Hoy, de souplesse van Mark Cavendish of de snelheid van Jason Kenny. Helaas moet ik die billen van Hoy een tijdje missen aangezien hij geblesseerd is.
Als het weekend weer aanbrengt besluit ik naar 'Trafford centre' te gaan; een waar shopwalhalla. Gezien de 'shopping malls' in Amerika verwachtte ik hier niet al te veel van. Na een halfuurtje met de bus, waarbij ik Old Trafford passeer (het stadion van Manchester United) kom ik aan bij een waar kasteel. Ik word ontzettend 'hyper' als ik merk dat het winkelcentrum echt zo geweldig groot is! Met meer dan 300 winkels heb ik me hier wel aardig kunnen vermaken, daarnaast was ik nog getuigen van een persconferentie van twee boksers. Hier kwam ik overigens pas bij thuiskomst achter!
Als de werkweek weer begint nodigt Bob me uit om aanwezig te zijn bij een van zijn VIP-tours. Bob legt me kort uit dat er wat mensen komen, maar dat ik me een beetje terzijde moet houden, want er kan wel eens iemand een aanslag plegen op deze man. Ik heb geen idee wat me nu te wachten staat, maar als ik me eenmaal bij het 'tour gezelschap' voeg wordt het me iets meer duidelijk. Zo'n zes bodyguards liepen om deze man en mij(!) heen. Ik heb me in ieder geval nog nooit zo veilig gevoeld met zes van die bonken van kerels om me heen. Bob vertelt over de historie, heldenverhalen en toekomstplannen. Ik ben alleen maar gefocust op 'the mystery guest'. Net op dat moment geeft hij aan dat hij niet goed wordt en ons even moet excuseren. Vier bodyguards lopen met hem mee en de anderen twee blijven lekker veilig bij ons staan. Ondertussen ga ik er even met eentje op de foto en vertelt de ander mij dat hij wel in Nederland zou willen wonen. Ineens vind ik ze er een stuk minder agressief uitzien. Na de rondleiding vraag ik Bob nogmaals wie deze mannen toch waren. Als Bob me vertelt dat dit een oefening was voor de 'bodyguards' en dat de 'mystery guest' gewoon een eenvoudige politieman was ben ik blij dat Bob de verontwaardiging niet van mijn gezicht af kan lezen.
Donderdag ga ik zelf eindelijk op de baan rijden! Ik heb er ontzettend veel zin in, hoewel ik het ook wel doodeng vind. Vanwege de enorme successen van de Britse baanwielrennens tijdens de Olympics is er momenteel een wachttijd van zo'n vier/vijf maanden, daar waar het normaal een maand is. Gelukkig kan ik als 'special guest' donderdag al meedoen.
Afgelopen vrijdag ben ik een kijkje gaan nemen bij het stadion van Manchester City. Na een rondleiding en een bezoekje aan het museum ben ik op de hoogte van alle ‘ins en outs’ van Manchester City. Het deed me overigens weinig, maar des te verbluffend zal mijn bezoek aan Manchester United worden. Dit heb ik voor volgend weekend dan toch eindelijk op de planning staan.
Zoals jullie merken vermaak ik me prima, hoewel ik er wel achter ben dat de Britten niet echt mijn volk zijn. Ik vind ze nog steeds erg afstandelijk en op zichzelf gericht. In Amerika was dit wel anders! We werden daar dagelijks voor allerlei activiteiten uitgenodigd en het was ook heel normaal als we meegingen naar een feestje. Nu is de situatie, waarin ik zit ook wel heel anders. Daar woonde ik op een campus met allerlei jongeren en nu woon ik een rijtjeshuis. Ook op mijn stage zijn verder geen jongere, terwijl ik in Amerika wel tussen allerlei jongeren werkten. Ik moet wel zeggen dat, nadat ik ook aan mijn huisgenoot had aangegeven dat Amerikanen toch wel makkelijker toegankelijker zijn, zij mij afgelopen vrijdag uitgenodigde om met haar en haar vriend mee te gaan naar de bioscoop. Gelukkig heb ik de film ook nog begrepen! Overigens is mijn andere huisgenoot, Rachel Heal, helaas vertrokken en zal ik haar ook niet meer zien.
De komende weken zal ik verder gaan met het voorbereiden van mijn onderzoek en aan het einde van de maand mag ik dan mijn eerste gasten verwelkomen. Cindy en Juanita (twee collega’s) zal ik dan de mooie plekjes van Manchester tonen.
Manon en de 'Pelli’s' bedankt voor jullie kaartjes! Ze hangen hier alweer mooi aan de muur, zodat ik jullie zeker niet zal vergeten.
Veel liefs en een knuffel,
Anneloes
Foto's:
http://picasaweb.google.nl/anneloes06/ManchesterVerhaal3#
-
08 Maart 2009 - 13:48
Danouchka:
Hey Loes!
Leuk zeg om weer zo'n groot verhaal te lezen! Haha lekker zeg! Zo beschermd worden door 6 grote mannen!
Milan vertelde mij dat hij samen met Oma je vorige verhalen heeft gelezen dus iedereen blijft op deze manier op de hoogte van jouw mooie verhalen!
Daarbij zal ik ook maar meteen even de groetjes doen van iedereen en we blijven jouw verhalen natuurlijk lezen!
Heel veel plezier en succes daar! Ik ga zo even richting scheveningen en als je terug bent moet je ook maar snel die kant op komen!
Heel veel liefs!
Danouchka -
08 Maart 2009 - 15:46
Martijn:
Hey nichtje,
Fijn dat je het weer zo naar je zin hebt. Ik denk dat je Engelsen eerst moet leren kennen, maar als ze dan eenmaal open voor je staan zullen ze je niet snel vergeten. Tenminste dat is mijn ervaring met Engelsen. Succes met je onderoek! xx Martijn -
08 Maart 2009 - 16:35
Laura:
Lieve Loes,
Hier één van je trouwe fans!
Heb je er al eens aan gedacht een boek te gaan schrijven?
Heerlijk weer om je verslag te lezen.
En... de tweede Pelli kaart is onderweg.
Liefs, Lau
p.s. Er zijn ook best lekkere Nederlanders ;-)
-
08 Maart 2009 - 17:09
Marjorie:
Leuk beschreven weer Anneloes!
Het lijkt alsof je al maanden weg bent! -
08 Maart 2009 - 18:34
H:
Mooiiii hoor!!!
Kusssssssss -
08 Maart 2009 - 20:44
Cindy:
Hey Loesje,
Zo te lezen is het daar wel uit te houden en kan ik niet wachten tot het 27 maart is en ik dan toch echt met het vliegtuig ju kant op kom!
En trouwens is niet een zo'n gek idee van Laura om een boek te gaan schrijven...dat schrijven gaat je goed af!
Altijd weer leuk om te lezen wat je nu weer meegemaakt hebt!
Ik blijf je berichten lezen en ik zie je snel!
Spreek je morgen miss wel op msn!
Liefs en een knuffel van mij -
09 Maart 2009 - 11:15
Mammeloes:
Wat een gerust gevoel als moeder dat je zo bewaakt wordt door sterke kerels. Kun je veilig over straat! Dat je de Engelsen nou niet bepaalt de meest gezellige mensen vindt is alleen maar prima. Blijf je er tenminste niet aan èèn hangen en kom je gewoon weer in ons kneuterige gezellige Nederland terug! MAM -
09 Maart 2009 - 19:10
Piet:
Hi Anneloes,
Het is weer een leuk verhaal om te lezen. Voorlopig kan je het nog rustig aan doen, zo te zien.
Lekker op je gemakkie!
Hoe ga je zo'n onderzoek aanpakken? Lijkt me lastig. Succes ermee zal ik maar zeggen!
Groetjes,
Piet
-
10 Maart 2009 - 09:31
Charlotte:
nou, het is geboekt hoor!;) 8mei-11mei, yeah baby xxx -
13 Maart 2009 - 21:24
Ons:
kusssssssssssssssss -
15 Maart 2009 - 09:53
Hanneke:
Heej sistah, het ziet ernaar uit dat het nu wel een stukkie voller en leuker gaat worden in je agenda! Jammer wel dat je huisgenoot weg is, maar wellicht nu meer kans om andere mensen te ontmoeten! Liefs! -
21 Maart 2009 - 19:54
Leonie:
He Anneloes,
Echt wat een leuke verhalen schrijf jij zeg. Zeker de moeite waard voor in een boek zoals anderen ook al zeggen. Ga zeker al je andere komende leuke verhalen ook lezen. En wil je alvast veel plezier komend weekend met Cin en Juanita.
Natuurlijk ook veel succes nog met je stage en t vermaken de komende maanden daar.
kus en groetjes Leonie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
