Een vrouw weet pas wat ze mist als het er niet is

Lieve allemaal,

Mijn darmen zijn weer helemaal op orde, mijn eerste visites waren super en een bezoek aan Nederland is in zicht.

Mijn paasdagen stonden gelukkig niet in het teken van het alleen oppeuzelen van alle mogelijke soorten eieren, maar het verwelkomen van mijn ouders. Opnieuw was het huis enigszins betoonbaar gemaakt, stond de koelkast vol met lekkere dingen en had ik al weer dagen uitgekeken naar dit moment. Na een korte treinrit van 15 minuten arriveerde ik ruim op tijd op het vliegveld. Bij aankomst concludeerde ik meteen dat het vliegtuig een uur laten zou arriveren dan mams verteld had. Onder het genot van een grote mok cappuccino (voor enkele collega's zal dit tafereel niet onbekend zijn) heb ik drie kwartier lang kunnen genieten van 'Hello-Goodbye' momenten. De verwachting, hoop en geluk in de ogen van de reizigers wanneer ze de aankomsthal in komen lopen is prachtig. Het moment naderde dat ook ik dit moment ging beleven. Bij het horen van de eerste Nederlandse woordjes en het zien van de eerste Nederlandse voetbalsupporters voelde ik me eventjes trots 'een van hen' te zijn. Daar kwamen ook mijn ouders met verwachtingsvolle, hoopvolle en gelukkige blik in hun ogen om de hoek.

De aanwezigheid van mijn ouders na een aantal maanden was heerlijk. Eindelijk kon ik dierbare eens laten zien wat ik nou eigenlijk bedoel in al mijn verhalen. Na lekker even bijgekletst te hebben werden mijn ouders snel getroffen door de ‘jetlag’ of heet dat ouderdom…….

Heerlijk om de volgende dag wakker te worden, gelijk te kunnen praten tegen iemand en gezellig te ontbijten. Ook het weer was aanzienlijk verbeterd en we gingen er dan ook snel op uit. De verbazing van mijn ouders bij het zien van alle rotzooi, de pauperigheid en de trieste aanblik van leegstaande panden bevestigde eindelijk mijn beleving. De eerste toeristische bezienswaardigheid was de wielerbaan van Manchester. De glans van deze zeer vereerde baan verdween al snel na het vertonen van mijn 'kantoor', de kleedkamers en de trieste aanblik van de receptie. Hoewel de baan erg geliefd is bij de profwielrenners, vanwege de zeer snelle houten onderlaag, zal het om andere redenen weinig aantrekkelijk zijn. Het 15 jaar oude gebouw heeft zijn wielerbaan 14 uur per dag 7 dagen per week verhuurd, maar er is geen geld voor een aantrekkelijke receptie of goede arbeidsomstandigheden. Helaas kon ik mijn ouders geen show geven van mijn kunsten op de baan, maar toch bleek mijn vader enigszins onder de indruk van deze sport. Na deze eerste bezienswaardigheid keerden we naar het centrum waar we lekker hebben gestruind, genoten van het mooie weer en 'slechts' twee uur op een terras door dienden te brengen, vanwege het uitblijven van onze bestelling. Heel subtiel had ik, enkele, ingrediënten in huis gehaald voor papa's spaghetti die hij 'savonds dan ook heerlijk voor ons heeft bereid. Waar de mening van mijn moeder betreft Britten en Manchester deze dag met de minuut bevestigd werd probeerde mijn vader positief te blijven.

Manchester wordt gezien als een van de aantrekkelijkste steden van Engeland voor toeristen, terwijl ze totaal niet op toeristen zijn ingespeeld. Naast de winkelmogelijkheden en Manchester United is er weinig te beleven.

We namen deze dagen van de gelegenheid gebruik om mijn vader eindelijk een StarBucks koffie te laten proeven; bij mijn moeder ook wel beter bekend als BuckStar. Als heerlijke toeristen hebben we flink wat onduidelijkheid geschept over onze bestelling, maar uiteindelijk zaten we heerlijk in de zon te genieten van Caffee Mocha en Cappuccino. Hierna reisden we af richting het Oorlogsmuseum, om deze vervolgens niet te bezoeken. Mijn vader was vooral erg onder de indruk van het 'andere' gezicht van Manchester. Dit deel van Manchester kent moderne gebouwen, onderhouden groenvoorzieningen en een goede uitstraling. Met een knikkebollende moeder en een fotograferende vader genoot ik heerlijk van het zonnetje.

Na drie dagen keerden mijn ouders weer richting Nederland, verscheen de zon achter de wolken en moest ik weer hard aan de studie.

Dat laatste valt overigens nog niet erg mee. Mijn onderzoek maakt inmiddels geen deel meer uit van de wielerbaan, maar is meer gericht op een overkoepelende organisatie. Helaas is de begeleiding vanuit hier erg beperkt en ben ik soms als 'een kip zonder kop' aan het werk. Na motiverende mailtjes van mijn docent uit Nederland weet ik de draad soms weer op te pakken. Het verrichten van onderzoek is niet aan mij besteed, maar het wordt me wel steeds duidelijker dat ik erg geïnteresseerd ben in marketing en communicatie.

Na een paar dagen 'strijden en lijden' kwam mijn volgende bezoek! Mijn huisgenootje en goede vriendin Anouska arriveerde na haar vluchtdoop in Manchester. Heerlijk vertrouwd weer om te moeten wachten, omdat Anouska nog niet klaar is, samen (burgerlijk) boodschapjes te doen en gezellig te kletsen/roddelen en klagen over hoe zwaar wij het wel niet hebben vanaf een terrasje. Het resultaat van drie dagen winkelen en terrassen was overigens erg triest. Anouska heeft na meer dan 10 schoenenwinkels uiteindelijk toch niets gekocht en is vervolgens in Nederland alsnog geslaagd. Ach ja; zoals het klokje thuis tikt, tikt het immers nergens.

Dat is pas wat je je realiseert als je weg bent. We zijn in Nederland, in mijn ogen, ontzettend goed in klagen en zeuren. Na het zien van andere mogelijkheden realiseer je je pas dat we het in Nederland zeker nog niet zo slecht hebben met zijn allen. Het is er schoon, mensen zijn tolerant (hoewel de reclame tegenwoordig wat anders beweert) maar het is er bovenal erg gezellig! Die lekkere aangelegde tuintjes, de sfeervol ingerichte restaurantjes en de knusse huizen.

Om het gemis aan Nederland niet te veel te laten oplopen keer ik vrijdag voor enkele dagen naar huis. Het absolute nationale feest van het jaar; Koninginnedag wil ik dit jaar niet missen. Vorig jaar in Amerika stond koninginnenacht in het teken van ;het bakken van tompouchen, het zingen van top-40 nummers, het drinken van wijn met onze Amerikaanse huisgenoot en het 'uitgaan' in een pizzeria. Dit jaar zal het er iets anders aan toegaan vermoed ik….
Daarnaast zal ik de komende dagen natuurlijk ook gebruiken om de haringen met uitjes weer eens te proeven, de kroketten te verorberen en mezelf onder te smeren met poedersuiker van de poffertjes op Koninginnedag.

Mijn carrière als baanwielrenster zit overigens nog steeds in de lift. Onder het toeziend oog van Anouska heb ik mijn 'roze' slip gehaald en mag ik weer een niveau hoger. Helaas zal ik niet 'officieel bevoegd' zijn om de baan aan het einde van mijn stage alleen te betreden, puur omdat ik het in die paar weken niet meer ga redden om aan nog aan aantal niveaus deel te nemen. Bob Barber (begeleider vanuit de wielerbaan) ziet echter nog wel mogelijkheden, nadat hij me min of meer een baan als consultant bij de wielerbaan had voorgesteld. Ik acht het alleen niet aannemelijk dat ik mij in Manchester zal vestigen. De kans dat Bob mij deze baan officieel een keer zal aanbieden acht ik onwaarschijnlijk, nadat hij mijn niet al te enthousiaste en spontane reactie heeft aanschouwd.

Ik wens jullie allemaal een ontzettend fijne en gezellige Koninginnedag!

Veel liefs en voor enkelen een kusje,

Anneloes

Voor exclusie foto’s van o.a. mij op de baan bezoek;

http://picasaweb.google.nl/anneloes06/ManchesterVerhaal6#