Vlaams geluk!

Lieve lezers,

Als ik mijn ogen open zie ik duizenden twinkelende sterretjes voor me. Even denk ik dat de wijn me naar het hoofd is gestegen. Als ik iets vaker met mijn ogen knipper veranderen de sterretjes in helderblauw, kabbelend water wat schittert door de zon. Dit alles op de voorgrond van een schilderachtig landschap van hoge, donkerrode bergen.

Na de studentenstad Cordobá, waar ik mijn vorige verhaal eindigde, ben ik afgereisd naar Mendoza. Een stad die door het Andesgebergte wordt afgescheiden van buurland Chili, ten oosten van Buenos Aires. Deze stad staat, naast de rotsachtige omgeving in de woestijn, ook bekend om de diversen wijngaarden.

Uiteraard wil ik het 'beste met het beste' combineren en zo wil het dat ik kleine wijnproeverijen afwissel met fietsritjes tijdens een 'bike & wine tour'. Met een temperatuur van ruim 30 graden en wijntjes die achterover geklokt moeten worden was dit mijn pittigste uitdaging van deze reis. Samen met twee meiden uit Costa Rica en een Japanse laten we de diversen wijnen over onze tong rollen. Aan het einde van de tour voelen we de wijntjes inderdaad...........

Na Mendoza reis ik naar Bariloche. Nog dieper in het zuiden van Argentinië. Tijdens deze busreis zie ik de duizenden twinkelende sterretjes schitteren in het water. Het landschap dat ik hier aantref is compleet anders dan ik tot dan toe heb gezien. Hoe mooi ik het ook vind....., de witte toppen op de bergen laten me toch een beetje schrikken. Als de thermometer inderdaad acht graden aangeeft besluit ik om hier niet al te lang te blijven. Een dagtocht brengt me naar een unieke, zwarte gletsjer. Als er ijs begint af te brokkelen begint de spanning op te lopen. "Ssstt...", klinkt het uit diverse hoeken. Het is inderdaad een prachtig geluid om te horen als er stukjes ijs langzaam naar beneden storten.

Ook hier wordt het sterk aangeraden om een 'prachtige' fietstocht in de omgeving te maken. Uiteraard grijp ik deze uitdaging weer met beide handen aan. Gehuld in een oranje hestje (over mijn rugtas) en met een veel te grote helm begin ik aan een fietstocht over 33 kilometer, waarbij ik diverse keren moeten klimmen en afdalen. Al snel blijkt dat het klimmen nagenoeg niet mogelijkis, omdat het gewoon te steil is. Het afdalen daarentegen is een stuk plezieriger, maar de regen en de koude temperatuur maken mij allesbehalve blij. Na een kwart van de tocht zie ik in de berm een meisje liggen met een helm scheef op haar hoofd. Ik vraag of ze gevallen is, maar aangezien ik geen Spaans kan en zij geen Engels begrijp ik alleen dat er 'iets' met een hond gebeurd is. Lachend schud ik mijn hoofd. Waarschijnlijk is er gewoon een hond de weg overgestoken. Ik vervolg mijn weg, maar al snel vergaat mij het lachen. Ineens komt met een noodvaart een hond blaffend en grommend uit de bosjes gerend. Ik begin iets harder te trappen. Opeens duikt er weer een hond op uit de bosjes. Blaffend en grommend. Als een paar meter verder de derde hond blaffend en grommend op me afstormt gil ik, schreeuw ik en fiets ik zo hard als ik kan. Aan beide benen rent nu een hond grommend en happend naar mijn benen. Net als ik ik mijn hart in mijn keel voel bonzen geven de honden het op.

Wat een tocht! Regen, kou, aanval van honden en een weinig benoemenswaardig uitzicht. Als ik na ruim 2 uur mijn fiets weer inlever kijkt de eigenaar verbaasd op dat ik nu al terug ben. Lachend zegt hij tegen zijn nieuwe klanten dat 'Dutchies' nou eenmaal gewend zijn aan fietsen. Ik wens ze veel plezier met hun fietstocht, terwijl ik hardop tegen mezelf zeg: "ze moesten eens weten."

Blij dat ik na twee dagen de kou kan verlaten komt mijn doel eindelijk in zicht: Puerto Madryn. Hier hoop ik walvissen, zeeleeuwen, pinguïns en misschien zelfs orca's te kunnen spotten. Als ik na een busreis van ruim 20-uur arriveer in mijn hostel ontmoet ik al snel drie Vlaamse meiden Mieke, Stefanie en Eva. Samen met hen besluit ik om drie dagen een auto te huren en onder andere Peninsula Valdés (National Park) te ontdekken. Vier meiden in de auto onderweg naar dieren die we normaal gesproken niet tegenkomen. We voelen ons alsof we in een roadmovie zijn beland. Zeker als we kilometers op onverharde wegen rijden en geen andere weggebruikers tegenkomen. Af en toe duikt in het steppenachtige landschap een guanaco, struisvogel, flamingo, schaap of paard op. "Girls, just wanna have fun!"

De boottocht met de walvissen was ongelooflijk. Al tijdens het introductiepraatje zien we water de lucht instuwen vanuit de spuitgaten van de walvis. We hebben totaal geen aandacht voor de instructies en zijn al druk bezig met fotograferen. Wat een machtige beesten zijn dit! De walvis duikt een meter van de boot op samen met haar jong. Dit is waar we voor gekomen zijn!! We glunderen allemaal van wat we zien. Uiteindelijk hebben we meerdere walvissen met jongen gezien. Dit is een waar hoogtepunt! De daaropvolgende dagen zien we ook nog de zeeleeuwen en pinguïns, maar de walvissen zijn een hoogtepunt! Ook het moment dat we vanaf de kant in de verte een walvis zien springen staat op mijn netvlies.

De dagen met de meiden zijn erg gezellig! We lachen veel, discussiëren over zwarte pieten, zoeken de overeenkomsten en verschillen tussen Nederland en België en tafelen! Ook heeft Mieke enigzins geleerd om Nederlands te spreken, maar dit leverde bij mij vaak de slappe lach op door haar immitatie van een Russische prostituee. Vlaams geluk!

Mijn reis zit er bijna op. Vanavond vertrek ik naar Buenos Aires om vanaf daar maandag het vliegtuig te pakken naar Nederland. Backpacken in Argentinië is een totaal andere ervaring dan vorig jaar in Maleisië. Het is hier een stuk duurder, moeilijker te bereizen aangezien het land zo groot is, weinig ingesteld op westerse toeristen en het weer viel toch wat tegen. Daarbij komt dat ik de Argentijnen niet vriendelijk vind. Ze zijn weinig behulpzaam en geïnteresseerd. Waar ik vorig jaar blij was als even niemand met me op de foto wou of een gesprek aanknoopte over Robin van Persie of Arjen Robben kan ik de gesprekken over Maxima nu op één hand tellen. Het feit dat ik geen Spaans spreek is compleet mijn fout. Hier had ik beter op voorbereid moeten zijn, maar een beetje investeren in het toerisme zou een goede bijdragen kunnen leveren aan de economie. Overigens is de economie hier sowieso rampzalig. Er is een enorme zwarte markt voor Euro's en dollars, omdat die koers redelijk stabiel is en veel meer waard! Je kunt hier de ene dag een koffie kopen voor 25 pesos (€2,50), maar dit kan een week later ineens best 40 pesos zijn (€4,00). Totaal instabiel dus!

Een van de mooiste dingen aan reizen vind ik de waardering die je krijgt voor Nederland. Hoewel het soms erg bureaucratisch en soms zelfs wat kneuterig is kun je, door andere landen te ontdekken, ook zien welke voordelen dit met zich meebrengt.

Ik heb zeker een goede tijd gehad, maar het is ook weleens fijn om niet met tegenzin in het vliegtuig te stappen en weer uit te kijken naar het dagelijkse leven met vrienden, familie, werk en............de liefde!

Veel liefs,

Anneloes