Rust. Reinheid. Regelmaat.

Lieve lezers,

Krabben, blazen, wrijven. Niets lijkt te helpen tegen de jeuk die veroorzaakt wordt door ruim vijftig muggenbulten die mijn onderbenen voorzien van grote, rode plekken. Mijn bezoek aan de Iguazu watervallen is deze jeuk meer dan waard gebleken!

Bij mijn vorige bericht meldde ik dat ik onderweg was naar de grootste watervallen van Zuid-Amerika. Toen ik zes jaar geleden in Amerika verbleef heb ik ook een bezoek gebracht aan de Niagara waterfalls in Toronto, Canada. Destijds was ik lichtelijk teleurgesteld door de 'kleine' watervallen. Hoe dichter ik de waterexplosie naderde, hoe indrukwekkender ze werden, maar mijn eerste gevoel was teleurstelling.

Met een afwachtende houding toog ik, samen met een Nederlands meisje en een Japanse jongen die ik op straat had ontmoet, naar de Iguazu watervallen. Na een korte wandeling door een prachtig natuurlandschap doemden de watervallen in de verte op. Waar een gevoel van teleurstelling me overrompelde in Canada verrees hier direct een gevoel van ongeloof. Wat indrukwekkend! Een meters lange wand van water stortte zich met een enorme kracht naar beneden. De omgeving, de mensen en de temperatuur die zich als een warme deken direct om me heen had gewikkeld, maakte deze uitstap perfect. Waar in Canada de commercie de overhand heeft gekregen staat hier duidelijk de natuur voorop! Ik moet wel toegeven dat het heldere water van de Niagara falls mijn voorkeur krijgen boven de bruine, ietwat poepkleurige, watermassa die in Argentinië te zien is.

Zuid-Amerika is een totaal nieuwe ervaring voor me. Na vroeger met mijn ouders diverse landen in Europa bezocht te hebben koos ik daarna al snel voor omgevingen als Amerika, Azië en de Arabische wereld (Dubai). Met deze referentiekaders wandel ik nu door de Argentijnse straten. Zo vind ik Argentinië opvallend schoon vergeleken met Azië. Weinig afval op straat, de straten worden schoongespoten en je bent niet continu op je hoede of er geen rat over je voeten loopt. Vergeleken bij Europa valt de schoonheid van Argentinië dan weer volledig weg. De gebouwen vind ik hier niet groot in verhouding tot de wolkenkrabbers in Amerika, maar de Nederlandse gebouwen zijn dan weer net poppenhuisjes. Argentinië is lelijk (slechte wegen, vervallen gebouwen) wanneer je het vergelijkt met plaatsen als Dubai en Berlijn, maar mooi wanneer je kijkt naar steden als Ho Chi Minh en Pnom Penh.

Na de watervallen stap ik in de comfortabele bussen om in zes uur af te reizen naar Rosario. Ik vind busritten altijd fijn, omdat ze je een ander beeld laten zien van een land dan alleen de toeristische regio's. Deze keer krijg ik er weinig van mee aangezien ik de reis vooral slapend doorbreng. Bij aankomst word ik opgewacht door Bernardo. Een Argentijn die ik zes jaar geleden in Amerika heb ontmoet. Met de vele mensen die ik destijds heb ontmoet is een bijzondere band ontstaan. We houden elkaar op de hoogte via Facebook en zoeken elkaar altijd op wanneer we 'in de buurt' zijn. Al snel blijkt dat Bernardo het hele weekend heeft volgepland. Dit is precies waar ik op hoopte: een weekend beleven als een Argentijnse. We starten het weekend om 13.00 uur met een lunch: vlees & wijn. (Wat ik me op dat moment niet realiseer is dat het even duurt voor we weer gaan eten......) We toeren wat door de stad. Om 23.00 uur gaan we dan eindelijk opnieuw eten: vlees & wijn. Het uitgaan is hier weinig verschillend van Nederland, behalve dan het vervoer (auto) en het schoeisel (Spicegirls zolen!).

Ik verbaas me over het gebruik van de auto. We zijn continu op pad met de auto, terwijl we vaak maar in een straal van een kilometer blijven. Dit alles heeft te maken met veiligheid. Ik ontdek dat Bernardo uit een zeer gegoede familie komt. Groot appartement (inclusief whirlpool die alleen te vies is om te gebruiken), luxe eettentjes en grote auto. Zijn familie runt meerdere boerderijen en ook hij en zijn zus maken deel uit van dit bedrijf. Ze zijn dus altijd al opgevoed met het idee en besef dat ze het veel beter hebben dan vele anderen. Ik merk erg weinig van de 'onveiligheid' buiten. Ik vraag me dan ook af of het echt zo onveilig is of dat dit ook komt door de opvoeding die zij hebben gehad.

Als ik om zes uur in bed kruip kijk ik tevreden terug op mijn eerste dag als Argentijnse. Na een paar uurtjes slapen besluiten we ergens te gaan 'ontbijten'. Aangezien Bernardo alles al heeft betaald sta ik er op dat ik deze lunch eindelijk eens betaal. "We zullen zien of jij dit gaat betalen". "Oh, daar ben ik wel zeker van", antwoord ik vol vertrouwen. Als hij me aankijkt begint hij te lachen. "Je hebt echt geen idee waar we naartoe gaan." Ik begin het inmiddels toch wel een beetje benauwd te krijgen als ik denk aan de rekening die misschien wel eens een paar uur later op tafel zou kunnen komen. Na een half uur rijden parkeert Bernardo de auto. "Zo, we zijn er. Bij mijn restaurant." Naast de boerderijen runt Bernardo samen met zijn zus Paula ook nog een restaurant waar ik dus inderdaad niet hoef te betalen. Na een heerlijke lunch: vlees & wijn ga ik even samen met Paula op pad.

Aangezien de taal nog steeds een barriere vormt grijp ik dit weekend ook aan om over alle zaken die ik om me heen zie gebeuren direct uitleg te vragen. Zo valt me vanaf dag één al op dat ik continu mensen zie lopen met een soort mok en een thermoskan. Na een paar nipjes wordt de mok doorgegeven aan de volgende en zo gaat dat uren door. In het begin dacht ik even: "Hoezo Nederland tolerant met drugs, moet je hier eens kijken." Als ik ook ontdek dat dit gebeurt op plekken waar veel kinderen zijn krijg ik toch sterk de indruk dat het niet om drugs gaat. Als ik Paula na dit ritueel vraag als we bij een vriendin van haar zijn komt de hele familie in actie. Kruiden, heet water en 'de mok' worden uit de kast getrokken. We nemen buiten op het gras plaats en starten het 'Mate' ritueel. Een iemand schept een kruidenmengsel van blaadjes en knoppen van de mateplant in de mok (cuia), maakt hier vervolgens een kuil in en voegt het water aan toe. Door middel van een rietje (bomba) mag een iemand nu als eerste het water, vermengt met het kruid, drinken. Als dit op is geef je de cuia weer terug, wordt er opnieuw water toegevoegd en mag de volgende drinken. De smaak is bitter en de 'stukjes' kruid die ik ook drink bevallen me niet heel erg. Het sociale ritueel vind ik daarentegen lachwekkend. Je moet namelijk niet al te veel dorst hebben, want of het is op voor je het weet of je moet heel lang wachten voor je aan de beurt bent.

We sluiten het weekend af met een echte, Argetijnse asado (soort barbecue) in een familierestaurant. Bernardo en zijn zus grijpen deze kans aan om me voor de laatste keer te voeden met vlees & wijn.

Argentinië heeft trekjes van Amerika. Zo staan ook hier de stoplichten aan de andere kant van het kruispunt, praten ze over blokken in plaats van straten en draait het continu om eten. Toch zijn ze lang nog niet zo ver ontwikkeld. Het wc-papier spoel je namelijk niet weg door de wc, maar gooi je in een (vaak open!) afvalemmer. De grote gebouwen met de vele romantische balkonnetjes zijn imposant, het is redelijk schoon en behoorlijk rustig. Daarbij komt dat de diverse straatartiesten, parken en terrasjes voor een gezellige sfeer zorgen. Vergeleken bij Amerika is hier wel sprake van een echt buitenleven!

Na Rosario reis ik af naar Córdoba. De tweede grootste stad van Argentinië. Ik slenter door de straten en geniet volop van het buitenleven. Ondanks de afwezigheid van andere toeristen voel ik me ontzettend veilig in Córdoba. Na twee dagen hier geweest te zijn reis ik vanavond met de nachtbus (inclusief bed) naar Mendoza. Na tien uur hoop ik aan te komen in de wijnstreek!

Zoals jullie kunnen lezen is er weinig sprake van Rust, Reinheid en Regelmaat maar geniet ik volop van dit avontuur!

Liefs,

'Ana'