Vamos, chica!

Lieve lezers,

Het begint zo langzamerhand een jaarlijks terugkerende traditie te worden dat ik jullie met mijn verhalen meeneem op reis. Een traditie die mij overigens uitstekend bevalt en die je, net zoals het sinterklaasfeest mét zwarte pieten, niet moet afschaffen! Vamos!

Deze keer bevind ik me 3,5 week in het land van de gauchos, vlees, Evita Perón, de tango, Che Guevara en de empanada's. Ik ben in Argentinië, het meest zuidelijke gelegen land van Zuid-Amerika. Door de Nederlandse televisieserie Julia's Tango, die in het begin van de jaren '00 werd uitgezonden, werd mijn interesse voor Buenos Aires gewekt. Vamos!

Na een roerig 'afscheid' bij mijn werkgever Club Pellikaan kwam één van de mooiste banen die ik me op dat (en dit!) moment kon voorstellen op mijn pad. Sinds februari ben ik communicatiemedewerker bij de Koninklijke Nederlandsche Wielren Unie. Dit houdt in dat ik verantwoordelijk ben voor alles wat met communicatie te maken heeft, waarbij ik de wielersport zoveel mogelijk probeer te promoten. Een baan die me op het lijf geschreven is door de veelzijdigheid die het met zich meebrengt, de relatie met de media, de leuke collega's, de vele nieuwe mensen die ik dagelijks mag ontmoeten en de inspirerende omgeving van de sportwereld! Helemaal op mijn plek, maar na acht intensieve maanden wel toe aan een nieuw én ander avontuur. Vamos!

Na een reis van meer dan 14 uur leek de tijd voorbij 'gevlogen'. Op zaterdag 11 oktober zette ik voet op Argentijnse bodem in de hoofdstad Buenos Aires (BA). Zo snel als mogelijk dook ik de stad in om me te vergapen aan de wijdse straten, torenhoge en imposante gebouwen met de alom bekende balkonnetjes, de vele parken én.................het 'gevaar'. Hoewel ik me tijdens vier dagen Buenos Aires geen moment onveilig heb gevoeld werd ik wel continu gewaarschuwd voor het gevaar wat op iedere hoek schuil ging. De ober, een Argentijnse 'vriend', andere toeristen stuk voor stuk waarschuwden ze me. Ik werd geadviseerd om me zo min mogelijk als toerist te gedragen door bijvoorbeeld niet in het zicht met mijn camera rond te lopen. Nou kon ik daar nog wel aan voldoen, maar op één of andere manier viel de 'blonde chica' toch op in de Argentijnse straten. Nogmaals ik voelde me niet onveilig, maar liep op de stoep wel zover mogelijk van de weg af, was voor het donker 'thuis' en hield voortdurend mijn tas in de gaten. Vamos!

De stad doet me erg denken aan New York en Dubai waar ze ook de wijde straten kennen en hoge, (oude) gebouwen. Zo heeft BA zelfs een straat met wel 12 rijbanen en tussendoor nog diverse busstroken en groene vlaktes! BA oogt romantisch met de schattige balkonnetjes, prachtige groene bomen in de brede straten en de vele pleinen. Toch mis ik de absolute hectiek van New York. Het gaat er allemaal erg rustig en gemoedelijk aan toe. Geen getoeter, geen rare inhaalmanoeuvres of agressieve gebaren die ik wel meermaals heb meegemaakt in Azië. Gewoon rustig. Overigens mis ik ook de spugende, gorgelende en stinkende Aziaten niet. Vamos!

Tijdens mijn eerdere reizen kon ik me met Engels, handen en voeten prima verstaanbaar maken. Zonder enige twijfel ging ik daar ook deze keer vanuit. Hierbij enigszins naïef niet realiserend dat Spaans ook best een 'grote' taal is en mensen weleens niet de moeite zouden kunnen nemen om daarnaast ook nog het Engels te beheersen. Gelukkig herken ik af en toe wat woorden uit het Frans, maar een extra moeilijkheid en uitdaging tijdens deze reis is het wel. Inmiddels kan ik met gracias (bedankt), si (ja) en 'la cuenta, por favor' (de rekening alstublieft) behoorlijk uit de voeten. Omdat ik niet in ieder gesprek om de rekening wil vragen gooi ik er af en toe toch maar wat Engelse zinnen doorheen. Stel je voor, straks moet ik anders nog ergens voor betalen omdat ik zo nodig wil laten zien hoe 'goed' ik de Spaanse taal wel niet beheers. Ik vind het heerlijk om deze keer ook door middel van de taal uitgedaagd te worden in mijn reis. Vamos!

Geen tijd verliezen en zoveel mogelijk willen zien. Het perfecte excuus om ook een dagje naar Uruguay af te reizen. Na een uurtje varen kom ik aan in Colonia del Sagramento. Een voormalige kolonie van Portugal wat nog duidelijk te merken is aan de smalle straatjes, kleine huisjes en sfeervolle pleinen. Een heerlijke plek om rond te struinen, te fietsen (daar is die weer!) langs de kust en te genieten van de muziek in een heerlijk zonnetje. Op mijn hoogtepunt van de dag, rond 17/18 uur als de zon begint te zakken en de straten van BA op een prachtige manier worden verlicht, ben ik met een hoop extra stempels in mijn paspoort weer veilig terug in de grote stad. Vamos!

Zodra ik een titel voor mijn blog heb bedacht vliegen mijn vingers over het toetsenbord. Deze keer passeerden echter meerdere opties de revue. Zo bedacht ik 'Run baby, run', verwijzend naar mijn snelle Westerse loopje, in verhouding tot het slenteren van de Argentijnen, en toch ook verwijzend naar de velen zakkenrollers die actief blijken te zijn. Ook 'Don't cry for me Argentina' schoot door mijn gedachten, omdat ik al snel het graf bezocht van Evita Perón, voormalig first lady (tot haar dood in 1952 op 33-jarige leeftijd) en vrouw van Juan Perón, en het balkon van waaraf zij haar imponerende toespraak hield tegen haar volk. 'Back to the 90's' had ook een toepasselijke titel kunnen zijn. De Spicegirls-achtige plateauzolen, de knipjes in het haar en de vele dragers van sportschoenen omschrijven het huidige straatbeeld. In niets heb ik nog de moderne en mooie Maxima ontdekt die voor ons Nederlanders toch het boegbeeld voor Argentinië is geworden. Zo waren er nog wel meer toepasselijke titels te bedenken, maar 'Vamos, chica!' sluit toch het beste aan bij mijn gevoel.

Argentinië is mooi en divers, maar bovenal ook enorm groot! Hoe spijtig ik het ook vind moet ik het bezoeken van het zuiden van Argentinië langzaamaan uit mijn hoofd zetten. Ik kan dit gezien mijn relatief korte verblijf van 3,5 week niet voor elkaar krijgen. Daarbij komt dat het in Argentinië ook allemaal een stuk duurder is dan de landen in Azië die ik de afgelopen jaren heb bezocht. Waar ik daar een ticket boekte voor €30,-€50,- moet ik hier wel op minimaal het vierdubbele rekenen. Toch blijven er nog hele mooie plekken over! Vamos!

Ik ben nu met het vliegtuig onderweg naar de Iguazu watervallen bij de grens met Brazilië. Over twee dsgen vlieg ik weer terug naar BA om dan met de bus af te reizen naar Rosario, in het midden van Argentinië. Hier ontmoet ik Bernardo waar ik ruim 6 jaar geleden veel tijd mee heb doorgebracht tijdens mijn zesmaandse verblijf in Amerika. Vanuit Rosario ga ik met de bus naar Cordoba, vervolgens wijn drinken in Mendozo, chocola eten in Bariloche en walvissen, orca's en pinguïns bekijken in, het meeste zuidelijke plaatsje waar ik zal komen in het oosten van Argentinië, Puerto Madryn.

De komende weken beloven nog heel mooi te worden. Reizen jullie weer met me mee?

Veel liefs,

Ann (Ja, ook hier is Anneloes weer veel te moeilijk)