Nobody can stop me now!
Door: Anneloes Bijl
Blijf op de hoogte en volg Anneloes
09 November 2013 | Maleisië, Kuching
Lieve lezers,
Het enige geluid wat ik om me heen hoor is van mijn scootertje wat me kilometers over het eiland Pulau Langkawi vervoerd. Ook wel bekend als 'tropisch paradijs'. Witte stranden, azuurblauwe zee en een stralende zon afgewisseld met prachtige 'Tarzan en Jane'-achtige omgevingen. Ik schrik op uit mijn gedachte als ik ineens een kreet hoor. "Wiehaa". Aangezien er niemand in de buurt is kan ik de enige zijn die dat geluid heeft gemaakt. Het mag duidelijk zijn: ik geniet! Na twee dagen laat ik het paradijselijke Langkawi in het noordwesten van Maleisië achter me en vertrek ik naar Singapore. Afgezien van mijn terugvlucht vanaf Kuala Lumpur naar Amsterdam zal ik niet meer op dit deel van Maleisië komen.
Van velen heb ik gehoord dat Singapore, een land zo groot als de Noordoostpolder (bedankt pap voor de geografische bijdragen aan mijn reis) erg duur is en ik besluit hier dan ook maar 1 nacht door te brengen. Chinatown, prachtige gebouwen en een goede vibe maken dat deze dagen een goede voorbereiding zijn voor datgene waar ik eigenlijk voor kom: Borneo!
Borneo is een eiland ten oosten van het vasteland van Maleisië. Het bestaat uit een Indonesisch deel en een Maleisisch deel. Ik bezoek alleen het Maleisische Borneo en dat bestaat uit Sarawak en Sabah. Vanaf Singapore neem ik de bus terug net over de grens naar Maleisië. Het is namelijk een stuk goedkoper vliegen vanaf Maleisië dan vanaf Singapore. Aan het einde van de avond kom ik aan in Kuching, de hoofdstad' van Sarawak.
Het alleen reizen gaat me goed af, geen discussies, geen urenlange 'make-up sessies' en complete vrijheid. Natuurlijk is het soms leuk om met iemand te kunnen bespreken wat je die dag hebt meegemaakt of om samen te eten, maar de vrijheid is mij toch ook heel veel waard. Bovendien ontmoet ik zoveel mensen, zowel locals als andere toeristen dat ik nauwelijks alleen ben. Alleen niemand remt nu af en zo ben ik nagenoeg 24 uur per dag in de weer en heb ik straks echt 'vakantie' nodig.
Als ik door Kuching loop word ik onverwachts aangesproken door een Maleisische jongen, genaamd Goh. Hij heeft me de vorige dag op het vliegveld gezien en biedt me aan om me zijn geboortestad te laten zien. Even twijfel ik wel doen, niet doen....., maar toch besluit ik er op in te gaan. We spreken af dat hij me naar een uitzichtpunt brengt, terwijl hij even wat wegbrengt en dat we daarna naar het strand gaan.
Eenmaal op de uitkijktoren voel ik een lichte paniek opkomen. "Ik moet nog naar de Orang Oetangs, een boottocht maken, naar Bako National Park, duiken en ergens een dagje rust zou ook wel een keer fijn zijn en dat allemaal terwijl de einddatum veel te snel in zicht komt." Goh heeft al een paar keer paniekerig gesmst dat ik echt niet weg mag gaan, omdat hij me zo graag alles wil laten zien. Ik sms hem terug dat ik van gedachte ben veranderd en de taxi pak naar Semenggoh Nature Reserve, waar ik semi-wildlife Orang Oetangs ga spotten. Hij staat er op om me te brengen en met me mee te gaan. Eerlijk gezegd zit ik op dat laatste niet echt te wachten en dit laat ik hem ook direct weten. Via de kaart houd ik in de gaten of hij me inderdaad wel de juiste kant ontbrengt, terwijl we ondertussen wat kletsen. Het is best gezellig, maar als hij aangeeft 'Ann' graag beter te willen leren kennen begin ik me voor het eerst ongemakkelijk te voelen.
Aangekomen bij het natuurreservaat ga ik volledig op in de Orang Oetangs. Enigszins jaloers kijk ik naar een jongen die met zijn lichtgewicht camera volledig op het gezicht van de eerste orang oetangs kan inzoomen, terwijl ik blij ben dat ik de apen überhaupt van de bomen kan onderscheiden op de foto. Ik raak met Dirk en zijn vriendin Daphne in gesprek, terwijl we horen dat Ritchie, de leider van de Orang Oetangs, onverwachts onderweg is om zich aan ons voor te stellen. De rangers worden een beetje paniekerig en dwingen ons op afstand te blijven van dit immense beest. Na een hoop geritsel in de boom ploft hij neer op de grond. Nog meer reden voor de rangers om ons verder naar achteren te dwingen. Ik denk dat mijn mond vanaf dat moment tot aan het moment dat ik Ritchie uit het oog verloor open heeft gestaan. Natuurlijk heb ik, met de Apenheul vroeger om de hoek, wel vaker apen gezien maar zo dichtbij en onverwachts en 'front row' nog nooit. Ritchie is groot én harig én menselijk én geen vermomd mens én dus gevaarlijk!
Ook Daphne en Dirk zijn enthousiast en samen met hun loop ik naar de tweede voederplek, terwijl ik dit Goh, die me niet uit het oog verliest, ook vermeld. Totdat we worden weggedreven door de eerste regendruppels zitten we adembenemend te kijken naar een moederaap die haar jong voedt en knuffelt. Op het moment dat ik de Belgische Daphne en de Nederlandse Dirk vertel over Goh stellen ze voor om met hun mee terug te rijden naar het centrum. Ik twijfel, omdat ik het wel sneu vind voor Goh. Op dat moment ontvang ik een sms van hem dat hij boos is dat ik nieuwe vrienden heb gemaakt en dat hij op me wacht.
Boem! Weg vrijheid. Het toppunt van ongemakkelijkheid is bereikt en ik stap resoluut in bij mijn 'nieuwe vrienden'. Ondanks dat ik me verstopt heb toen we langs hem heen reden kreeg hij me toch in de gaten en heeft hij ons achtervolgd, totdat Dirk opvallend een foto maakte van de auto van Goh. De chauffeur vertelt dat dit vaker gebeurd. Dirk en Daphne stellen voor om me nog een tijdje te 'beschermen' tijdens een kop koffie. Hier ontmoeten we nog een franse en een duitse jongen, waardoor de avond nog tot in de late uurtjes duurde. Afgezien van een paar zeurderige smsjes is Goh nergens meer opgedoken. We hebben ontzettend gelachen en vooral de taalbarriéres; Nederlands, Duits en Engels zorgden voor de nodige opschudding. Vooral toen Sebastian, onze nieuwe Duitse vriend, niet opmerkte dat hij het had over 'forskin', terwijl hij 'forhead' bedoelde werd de avond definitief een groot succes.
Op dit moment zit ik in een hutje aan de rand van het strand van 'Bako National Park'. Een groot junglereservaat, waarbij de neusapen (proboscis)', silver-leaf apen, 'macaques' apen, eekhoorns en vele andere dieren mijn aandacht volledig opeisen. Ik verblijf hier een nacht en vlieg overmorgen naar Gunung Mulu National Park.
Love,
Ann
P.s. Bij de publicatie van dit bericht ben ik net terug van het Bako National Park en vertrek ik morgen naar Mulu. Daarover de volgende keer meer.
Het enige geluid wat ik om me heen hoor is van mijn scootertje wat me kilometers over het eiland Pulau Langkawi vervoerd. Ook wel bekend als 'tropisch paradijs'. Witte stranden, azuurblauwe zee en een stralende zon afgewisseld met prachtige 'Tarzan en Jane'-achtige omgevingen. Ik schrik op uit mijn gedachte als ik ineens een kreet hoor. "Wiehaa". Aangezien er niemand in de buurt is kan ik de enige zijn die dat geluid heeft gemaakt. Het mag duidelijk zijn: ik geniet! Na twee dagen laat ik het paradijselijke Langkawi in het noordwesten van Maleisië achter me en vertrek ik naar Singapore. Afgezien van mijn terugvlucht vanaf Kuala Lumpur naar Amsterdam zal ik niet meer op dit deel van Maleisië komen.
Van velen heb ik gehoord dat Singapore, een land zo groot als de Noordoostpolder (bedankt pap voor de geografische bijdragen aan mijn reis) erg duur is en ik besluit hier dan ook maar 1 nacht door te brengen. Chinatown, prachtige gebouwen en een goede vibe maken dat deze dagen een goede voorbereiding zijn voor datgene waar ik eigenlijk voor kom: Borneo!
Borneo is een eiland ten oosten van het vasteland van Maleisië. Het bestaat uit een Indonesisch deel en een Maleisisch deel. Ik bezoek alleen het Maleisische Borneo en dat bestaat uit Sarawak en Sabah. Vanaf Singapore neem ik de bus terug net over de grens naar Maleisië. Het is namelijk een stuk goedkoper vliegen vanaf Maleisië dan vanaf Singapore. Aan het einde van de avond kom ik aan in Kuching, de hoofdstad' van Sarawak.
Het alleen reizen gaat me goed af, geen discussies, geen urenlange 'make-up sessies' en complete vrijheid. Natuurlijk is het soms leuk om met iemand te kunnen bespreken wat je die dag hebt meegemaakt of om samen te eten, maar de vrijheid is mij toch ook heel veel waard. Bovendien ontmoet ik zoveel mensen, zowel locals als andere toeristen dat ik nauwelijks alleen ben. Alleen niemand remt nu af en zo ben ik nagenoeg 24 uur per dag in de weer en heb ik straks echt 'vakantie' nodig.
Als ik door Kuching loop word ik onverwachts aangesproken door een Maleisische jongen, genaamd Goh. Hij heeft me de vorige dag op het vliegveld gezien en biedt me aan om me zijn geboortestad te laten zien. Even twijfel ik wel doen, niet doen....., maar toch besluit ik er op in te gaan. We spreken af dat hij me naar een uitzichtpunt brengt, terwijl hij even wat wegbrengt en dat we daarna naar het strand gaan.
Eenmaal op de uitkijktoren voel ik een lichte paniek opkomen. "Ik moet nog naar de Orang Oetangs, een boottocht maken, naar Bako National Park, duiken en ergens een dagje rust zou ook wel een keer fijn zijn en dat allemaal terwijl de einddatum veel te snel in zicht komt." Goh heeft al een paar keer paniekerig gesmst dat ik echt niet weg mag gaan, omdat hij me zo graag alles wil laten zien. Ik sms hem terug dat ik van gedachte ben veranderd en de taxi pak naar Semenggoh Nature Reserve, waar ik semi-wildlife Orang Oetangs ga spotten. Hij staat er op om me te brengen en met me mee te gaan. Eerlijk gezegd zit ik op dat laatste niet echt te wachten en dit laat ik hem ook direct weten. Via de kaart houd ik in de gaten of hij me inderdaad wel de juiste kant ontbrengt, terwijl we ondertussen wat kletsen. Het is best gezellig, maar als hij aangeeft 'Ann' graag beter te willen leren kennen begin ik me voor het eerst ongemakkelijk te voelen.
Aangekomen bij het natuurreservaat ga ik volledig op in de Orang Oetangs. Enigszins jaloers kijk ik naar een jongen die met zijn lichtgewicht camera volledig op het gezicht van de eerste orang oetangs kan inzoomen, terwijl ik blij ben dat ik de apen überhaupt van de bomen kan onderscheiden op de foto. Ik raak met Dirk en zijn vriendin Daphne in gesprek, terwijl we horen dat Ritchie, de leider van de Orang Oetangs, onverwachts onderweg is om zich aan ons voor te stellen. De rangers worden een beetje paniekerig en dwingen ons op afstand te blijven van dit immense beest. Na een hoop geritsel in de boom ploft hij neer op de grond. Nog meer reden voor de rangers om ons verder naar achteren te dwingen. Ik denk dat mijn mond vanaf dat moment tot aan het moment dat ik Ritchie uit het oog verloor open heeft gestaan. Natuurlijk heb ik, met de Apenheul vroeger om de hoek, wel vaker apen gezien maar zo dichtbij en onverwachts en 'front row' nog nooit. Ritchie is groot én harig én menselijk én geen vermomd mens én dus gevaarlijk!
Ook Daphne en Dirk zijn enthousiast en samen met hun loop ik naar de tweede voederplek, terwijl ik dit Goh, die me niet uit het oog verliest, ook vermeld. Totdat we worden weggedreven door de eerste regendruppels zitten we adembenemend te kijken naar een moederaap die haar jong voedt en knuffelt. Op het moment dat ik de Belgische Daphne en de Nederlandse Dirk vertel over Goh stellen ze voor om met hun mee terug te rijden naar het centrum. Ik twijfel, omdat ik het wel sneu vind voor Goh. Op dat moment ontvang ik een sms van hem dat hij boos is dat ik nieuwe vrienden heb gemaakt en dat hij op me wacht.
Boem! Weg vrijheid. Het toppunt van ongemakkelijkheid is bereikt en ik stap resoluut in bij mijn 'nieuwe vrienden'. Ondanks dat ik me verstopt heb toen we langs hem heen reden kreeg hij me toch in de gaten en heeft hij ons achtervolgd, totdat Dirk opvallend een foto maakte van de auto van Goh. De chauffeur vertelt dat dit vaker gebeurd. Dirk en Daphne stellen voor om me nog een tijdje te 'beschermen' tijdens een kop koffie. Hier ontmoeten we nog een franse en een duitse jongen, waardoor de avond nog tot in de late uurtjes duurde. Afgezien van een paar zeurderige smsjes is Goh nergens meer opgedoken. We hebben ontzettend gelachen en vooral de taalbarriéres; Nederlands, Duits en Engels zorgden voor de nodige opschudding. Vooral toen Sebastian, onze nieuwe Duitse vriend, niet opmerkte dat hij het had over 'forskin', terwijl hij 'forhead' bedoelde werd de avond definitief een groot succes.
Op dit moment zit ik in een hutje aan de rand van het strand van 'Bako National Park'. Een groot junglereservaat, waarbij de neusapen (proboscis)', silver-leaf apen, 'macaques' apen, eekhoorns en vele andere dieren mijn aandacht volledig opeisen. Ik verblijf hier een nacht en vlieg overmorgen naar Gunung Mulu National Park.
Love,
Ann
P.s. Bij de publicatie van dit bericht ben ik net terug van het Bako National Park en vertrek ik morgen naar Mulu. Daarover de volgende keer meer.
-
09 November 2013 - 11:52
Ellen:
weer heerlijk genoten van je mooie verhaal! -
09 November 2013 - 13:21
Nelson:
Goh, wat een mooi verhaal Ann! Goed dat je kunt rekenen op onze buren....een Europa is zo gek nog niet. Net de foto's van de neusapen gezien, geweldig.
Nelson -
09 November 2013 - 13:24
Manon:
Super verhaal weer meis! Heel benieuwd naar je foto's en verhalen wanneer je terug bent. Geniet er nu nog lekker van! Liefs Manon -
09 November 2013 - 15:02
Ria B:
Goh....wat een prachtig reisverslag, lekker genieten en pas goed op jezelf!!! X -
09 November 2013 - 16:16
Danouchka:
Heerlijk om je verhalen te lezen! Zo ben ik toch ook n beetje op reis:-). Geniet er lekker van en tot je volgende updates! -
09 November 2013 - 16:20
Tam:
Gaaaf!! Echte Robinson discovering paradise! X tam -
11 November 2013 - 12:28
Hanneke:
Leuk en spannend zus! -
11 November 2013 - 19:21
Ronald Gerrits:
Wat een geweldig verhaal weer Loes, of ga je tegenwoordig als Ann door het leven ;) Geniet nog even van je vrijheid!
XX -
12 November 2013 - 13:17
Nous:
Hier vanaf kantoor klinkt het allemaal super goed Loes!!
Even wegdromen.., bedankt voor je leuke verhaal:-)
Fijne tijd nog. Xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
