Onverwachte geluksmomenten

Lieve lezers,

Blauwe plekken, schrammen, wondjes en blaren. Van reizen word ik er in ieder geval uiterlijk gezien niet mooier op, afgezien van een licht zongebruind huidje. Hoewel we de afgelopen week weinig zon hebben gezien is het ons wel gelukt om enigszins een gezond kleurtje te creëren. Waar wij, Europeanen, vaak de allergrootste moeite doen om een beetje te verkleuren is dat in Azië echt 'not done'. Vooral in het begin verbaasde ik me over het feit dat ze vaak volledig bedekt over straat schuifelen. In eerste instantie dacht ik dat temperaturen van rond de 30 graden voor de gemiddelde Aziaat misschien als koud zou aanvoelen, maar inmiddels begrijp ik dat zij de allergrootste moeite doen om juist niet te verkleuren. Dit gaat gepaard met 'whitening' toevoegingen in bodylotions en douchegels. In de shampoos wordt daarentegen juist 'blackening' toegevoegd om maar te zorgen dat het contrast van blanke huid en donker haar instant blijft.

Hoi An ligt aan de oostkant van Vietnam. Een stadje dat vooral bekend staat om de zeer goedkope kleermakers. Gezien het vooruitzicht dat ik binnen enkele dagen weer rond zal lopen in Nederland en menig gebouw zal betreden, terwijl ik de woorden 'Wat een koude bende' en 'ik ben hier niet voor gemaakt' zal uitspreken, besloot ik in Hoi An een winterjas te laten maken. Uit duizenden plaatjes kun je kiezen welke jas jij wilt dat ze gaan maken. Mijn grootste voorwaarden was dat de jas warm moest zijn. Binnen 24 uur kon ik mijn exact op maat gemaakte jas, met vernauwde mouwen om de kou tegen te gaan, een turquoise gekleurde voering en een gedeeltelijk mislukt 'bontje' weer ophalen. Dat alles voor slechts $50,- inclusief een stralende glimlach. Naast kleermakers en prachtig door lampionnen, gezellig verlichte straatjes valt in Hoi An weinig te ondernemen. Na drie weken continue reizen namen we de tijd om te zonnen, te lezen, te genieten, servies en cadeautjes te shoppen, bij te komen en om lekker Westers te eten inclusief een chocolademousse als dessert. Kortom, datgene waar vakantie voor bedoeld is!

Natuurlijk konden we dit niet te lang laten duren, want met nog maar een week voor de boeg werd het de hoogste tijd om het (koude) noorden van Vietnam te bewonderen. Een bezoek aan de hoofdstad van Vietnam, Hanoi, werd ons door vele reizigers onderweg al afgeraden. Saai, koud en weinig te beleven. We boekten dan al snel een 3-daagse boottocht door de rotsachtige omgeving van Halong Bay. Of, zoals onze, voor het eerst Engels sprekende Vietnamees die de klemtoon enigzins goed weet te leggen, gids voortdurend herhaalde "Haaaaa-longBay, descending dragon, yes, yes" De bootmaatschappijen in dit wonderschone gebied staan er om bekend ontzettend te verschillen in hygiëne en kwaliteit. Onze meegereisde toerleider, die ook wel bekend staat als 'The Lonely Planet', raadde ons af om dergelijke excursies te boeken via hotels. Je herkent het vast wel.....Je komt in het donker aan, net een vlucht achter de rug, het is een stuk kouder en je hebt geen zin om verschillende touragencies af te lopen omdat je weet dat ze toch allemaal niet zo eerlijk en oprecht zijn als we willen. Zo gebeurde het dat wij dus wel gewoon bij ons hotel een 3-daagse boottocht in Halong Bay boekten, waarbij we zouden verblijven op 'The Luxury Imperial Boat'.

Halong Bay is een groene, rotsachtige, grote baai in het noordoosten van Vietnam. Een omgeving die bekend staat om zijn prachtige vergezichten en mistige weersomstandigheden. De boot ziet er voldoende uit, niet luxe zoals de naam zou beweren, maar aangezien we ook omstandigheden als een koude douche, harde bedden en slechte verlichting zijn gewend was dit voor ons doen toch 'luxe'. Een dagje dobberen in de mistige omgeving, kayakken, fietsen en klauteren later meerden we aan bij Cat Ba Island. En daar ontmoette ik Ben. Palmbomen, een prachtige omgeving, onbewoond eiland, kampvuur, prettig gezelschap, kortom alle ingrediënten voor een hoop romantiek. Om de teleurstelling bij velen vast voor te zijn wederom niet de liefde van mijn leven, maar een leuke Amerikaan die aan The Ohio State University in Amerika heeft gestudeerd toen ik er ook was. Na het uitdelen van ervaringen, goede restaurantjes en sport in het algemeen bleek dat hij bezig is met een carrière als sportjournalist. Nu ik nog! Mijn gesprek met Ben liet me inzien dat ik Amerika, de mentaliteit, de mogelijkheden, de vriendelijkheid en de continue aanwezige 'sportvibe' mis. Ben liet me echter ook een drankje drinken (cola met wodka) dat me deed herinneringen aan bepaalde momenten in Amerika die ik liever niet wou oprakelen. Wat was het leuk om sinds vier jaar weer eens een Amerikaan te ontmoeten die zich zelfs voor de geest kon halen waar ik destijds heb gewoond! De ontmoeting met Ben vormde dan ook direct het hoogtepunt van de koude, mistige driedaagse boottocht in een prachtige omgeving die zich soms helaas slecht liet zien.

Tring, tring......Rond 05.00 uur gaat er een telefoon in mijn zeer naaste omgeving over en, zoals het een Vietnamees toebehoort, begint onwijs hard door de telefoon te praten. Duf en geïrriteerd over het feit dat iemand het in zijn hoofd haalt om op dat tijdstip hard te gaan praten aan een telefoon open ik mijn ogen. Na drie keer knipperen in een schemerige coupé realiseer ik het me weer: de nachttrein! Na terugkomt van onze geslaagde boottocht zijn we een paar uur later in de nachttrein naar het bergdorpje Sapa afgereisd. Ondanks dat we op een 'soft sleeper bed' sliepen rolde ik totaal gebroken uit de trein die meer locals dan toeristen vervoerde. Helaas werd de zon al snel ingeruild voor een mistig wolkendek, waardoor ook direct ons apres-ski gevoel verdween. Om mijn gebroken lichaam weer in elkaar te zetten besloot ik wederom een massage te nemen. Lekker ontspannen, goed muziekje, geurende olie alles wat ik dan nodig heb om weer even te herstellen. Al snel word ik uit mijn ontspannen toestand gehaald als ik het matras voel trillen en wederom iemand in mijn zeer naaste omgeving hard begint te praten. Dit ritueel zal zich nog zeker vijftien maal herhalen, waarbij het trillen van de telefoon van mijn masseuse af en toe afgewisseld wordt met de beltoon van mijn masseuse. Ondertussen ging ze gelukkig wel door met masseren. . Ach wat wil je ook bij een massage van 90 min voor $10.

Sapa is een bergdorpje zo'n 1,5 uur rijden vanaf de bewoonde wereld waar wij uit de trein werden gezet. Ook hier speelt de mist vaak een belangrijke rol bij het onmogelijk maken van prachtige vergezichten van rijstvelden. Het straatbeeld vormt een afwisseling van Northface winkeltjes en restaurantjes. Om de mooie omgeving te zien vluchten we al snel het toeristische dorpje uit. Een hike zou ons door de dorpjes van de lokale 'Hmong' bevolking leiden en langs de prachtige rijstvelden. Via internet hadden we begrepen dat de hike vaak als erg simpel wordt beschouwd............

Wanhopig kijk ik om me heen, waar 'mijn vrouwtje' is. Mijn lichaam en ik zijn niet meer in staat te bedenken op welke manier we het meest veilig en minst vies de modderige, gladde, smalle weggetjes moeten behandelen. Ik lach dankbaar als ik drie vingers weer stevig omringd voelt door een klein, bruingetint handje die me als een kleuter vertelt waar ik mijn volgende stap moet plaatsen. We joelen als ik een beetje doorglijd en kijken elkaar lachend aan.

Binnen vijf minuten nadat we onze hike gestart zijn ben ik de zeurende vrouwtjes die ons achtervolgen zat. Ik negeer dé drie vragen; 'Wat is je naam?', 'Waar kom je vandaan?' en 'Hoeveel broers en zussen heb je?' Na de lunch ontdek ik al snel ik die vragen maar wat graag beantwoord! Onze 'Hmong' gids had ons gewaarschuwd dat de weg na de lunch iets minder zou worden. Onze gemêleerde groep van zeven personen (mannen en vrouwen) glijdt en slipt binnen vijftien minuten hand in hand met een van de vrouwtjes die ons achtervolgden door de rijstvelden. Het regenseizoen is net achter de rug en de met aarde bedekte grond is nog steeds doordrenkt van regenwater. Zo kwam het dat ik tijdens twee intensieve uren voortdurend een glimlach kreeg als ik 'mijn' Hmongvrouwtje weer aan mijn zijde had. Wat een kostbare momenten om met iemand hand in hand door prachtige rijstvelden te lopen, waar ik overigens geen oog voor heb omdat ik wat anders aan mijn hoofd heb, die je niet kunt verstaan maar die er wel voor zorgt dat ik aan het eind veilig met twee modderige voetjes en een besmeurde broek op de geasfalteerde grond sta. Ondanks dat we de omgeving door inspanning en mist amper hebben kunnen aanschouwen, was dit een glibberige avontuur die me aan het einde ook een 'leuk' tasje opleverde voor ruim $6.

'S avonds stond onze 'soft sleeper' wederom voor ons klaar om weer terug te keren naar Hanoi. Ditmaal was de 'soft sleeper' een echte soft sleeper, deelde we onze coupé maar met twee anderen die ook nog eens toerist waren en zorgde de persoonlijke schemerlampjes voor een gezellige sfeer. Dit voelde luxe, hoewel het nog steeds niet heel comfortabel was.

Bij onze eerste aankomst in Hanoi voelde ik al binnen vijf minuten dat dit niet mijn stad was. Dit bleek ook weer toen we om 05.00 uur 's ochtends, na onze treinrit vanuit Sapa, in regenachtig Hanoi arriveerde en het hotel waar we onze backpackers hadden achtergelaten afgesloten was met een luik. Door ons geklop op het luik worden we binnengelaten, kruipt het personeel weer in bed en tasten wij in het duister naar onze tassen. Als we ons op een vierkante meter hebben herpakt moeten we het personeel weer wakker maken om ons eruit te laten. Verkleumd en vermoeid komen we aan bij ons luxe hotel, waar we van plan zijn om de laatste paar dagen een beetje bij te komen en uit te rusten.

Van plan zijn......Het hotel is echter totaal niet, zoals het ons via de website Agoda was voorgespiegeld. In plaats van een pittoresk hotelletje met zwembad aan de rand van de stad, zijn we beland in een groot businesshotel verspreid over drie gebouwen, waar de haren (!) in de badkamer liggen, de bedden hard zijn en ik direct doodongelukkig word bij de gedachten hier twee dagen door te moeten brengen vanwege de regen buiten. Zo wil ik mijn vakantie niet eindigen......en gelukkig Merel ook niet.

Hanoi was niet mijn stad en gaat het ook niet meer worden. We vervroegen onze vlucht van Hanoi naar Ho Chi Minh en verruilen daarmee de 19 graden, regenachtige sfeerloze hoofdstad voor het 30 graden, zonnige, drukke Saigon.

Ruim 2000 geschoten foto's , twee gekochte winterjassen en vele, vele ingekochte cadeaus later schrijf ik mijn laatste bevindingen over mijn eerste kennismaking met Azië.

Vietnam was leuk, maar het meest toeristisch. Cambodja had het lekkerste eten en de vriendelijkste mensen. Laos was te kort, enigzins behelpen en nog niet ontwikkeld. Hoewel het per land kon verschillen viel ook in deze Aziatische landen op dat er vele uren op een dag gewerkt wordt. Als we 'sochtends vroeg vertrokken werden de markten al volop bezocht, maar als we 's avonds terugkeerden was het nog steeds druk. Zonder hun hangmatten, scooters en matrassen midden in de zaak komen deze mensen niet aan slaap toe. Het was dan ook niet verwonderlijk als we mensen (soms complete gezinnen) eerst wakker moesten maken om iets te kunnen kopen of om te bestellen. Productiviteit was dan ook vaak ver te zoeken. Bij deze mensen gaat het vooral om de korte termijn. Vandaag zorgen dat je ook morgen weer eten op de grond kunt serveren. Daarna kijken ze wel weer verder.

De huizen zijn dan ook vaak erg simpel ingericht. Wat matrassen op de grond, scheve of half uit elkaar hangende kastjes én een grote televisie! Waar we ook kwamen, een grote televisie stond altijd pontificaal in het zicht. Naast de televisie is ook de mobiele telefoon een elektronische behoefte en dan het liefst eentje, waarin ze heel hard kunnen praten. Overigens praten de Aziaten niet alleen hard via de telefoon, maar zijn ze ook in het dagelijks leven goed te verstaan mits je natuurlijk ook maar iets wijs kunt worden uit de Aziatische manier van communiceren.

We hebben ons laten vervoeren in cyclo's, achterop brommers, tuctucs, bussen, treinen en vliegtuigen. Afgezien van het vliegtuig was de gouden regel 'Wie als eerste toetert, heeft voorrang'. De hele dag door hoorde ik getoeter en zelfs in mijn nachtelijke dromen ging dit vaak door. Om soms dus compleet getoeterd......uh....gestoord van te worden.

Naast het eten en de chaos en drukte in het verkeer, zal ik ook de complete geursensaties niet gaan missen. Urinegeuren afgewisseld met rottende vis, bedorven fruit, uitlaten en de meest vreselijke combinaties van eten. Geef mij dan maar weer de geur van vers Turks brood, terwijl ik in mijn bedje in Lombok, Utrecht lig. Ook zal ik niet terug verlangen naar de gorgelende geluiden, het boeren en het spugen in bussen en op straat.

Azië was, ondanks het eten, een leuke ervaring waarbij we weer veel hebben meegemaakt, gezien en overleefd! Ooit wil ik graag terug naar het noorden van Laos in combinatie met Thailand, maar eerst staan Midden- en Zuid-Amerika hoog op mijn lijstje!

Morgen vliegen we eerst richting Dubai, waar we Erik nogmaals gaan zien! Zaterdag rond 12.30 uur zet ik weer voet op Nederlandse bodem en vanaf maandag ben ik weer gewoon te vinden bij Club Pellikaan. Ondertussen gaat mijn zoektocht naar een leuke baan in de (sport)journalistiek onverwoestbaar door.

Bedankt voor het 'meereizen'! Soms was het door alle indrukken lastig te verwoorden wat ik had beleefd. Hopelijk hebben jullie zo een goed idee gekregen van mijn ervaringen en mijn kijk op Azië.

Liefs en voor enkele een kusje vanuit de laatste warme zonnestralen,

Anneloes