De betoverende glimlach van een Cambodjaan
Door: Anneloes Bijl
Blijf op de hoogte en volg Anneloes
10 November 2012 | Cambodja, Khett Siem Reab
Lieve lezers,
De vorige keer schreef ik jullie vanuit een hobbelende bus die ons veilig in de hoofdstad van Cambodja, Phnom Penh heeft afgeleverd. Inmiddels zijn we een paar dagen verder en bevind ik me wederom in een hobbelende bus. Ditmaal alleen voor een busrit van 12 uur.
Phnom Penh was onze eerste kennismaking met Cambodja. Eigenlijk weten we helemaal niets van dit Zuid-oost Aziatische land. Als we met de bus aankomen bij onze eindbestemming zien we al snel een Cambodjaanse jongen een welkomstbord in de lucht houden met mijn naam erop. Ik zwaai enthousiast naar hem en hij tovert een lach op zijn gezicht die de zon spontaan zou doen laten schijnen. Zij het niet dat deze net was ondergegaan.
De volgende dag bracht deze Cambodjaan met betoverende glimlach ons naar de meest indrukwekkende bezienswaardigheden die we ooit hebben gezien.
Gedurende 4 jaar had Cambodja te maken met het communistische dictoriaat van Poul Pot. Deze man schroomde er niet voor om tussen 1975 - 1979 iedereen om te brengen die tegen zijn regime was. In eerste instantie werden mensen opgepakt en gevangen gezet in de 'Tuol Sleng' gevangenis. Vier oude schoolgebouwen waar opstandelingen en hun familieleden werden uitgebuit, onderdrukt en op de meest gruwelijke manieren werden gemarteld. Degenen die dit wisten te overleven werden op een gegeven moment 30 kilometer buiten Phnom Penh gebracht. Een zeer rustgevende omgeving afgelegen van de bewoonde wereld. Kinderen werden hier van hun moeders gescheiden. Op de kop bungelend werden deze kinderen voor de ogen van de moeders met hun hoofden doodgeslagen tegen een boomstam. Vele mensen vonden hier door kogels of door marteling, om kogels te besparen, de dood. Op het hoogtepunt van het regime van Poul Pot ging het hier om 100 mensen per dag. Op deze plek, die terecht 'The Killingfields' worden genoemd zijn in diverse massagraven in totaal meer dan 8000 lijken gevonden. Tijdens het regenseizoen komen zelfs nu nog botten en kleding aan de oppervlakte. Gek genoeg oogt deze plek prachtig. Het is er groen begroeid, er scharrelen kippen rond en het kijkt uit over een groot meer. Alleen als je je beseft dat je op de paden moet blijven lopen om zo niet op eventuele menselijke resten te staan en bij het zien van de enorm groen begroeide kuilen (massagraven) krijg je een totaal andere kijk op deze plek.
Na een zeer indrukwekkende dag met onze nog altijd betoverend glimlachende Cambodjaan besloten we om Phnom Penh achter ons te laten en 'snachts de nachtbus te pakken richting Siem Reap.
We hadden goede verhalen gehoord over de nachtbussen. Nu kijken wij inmiddels al niet meer zo snel ergens van op, maar dit.......... De bus was compleet uitgevoerd met een soort van bedjes, maar dan wel berekend op de Aziatische afmetingen. Hoe dan ook wisten we toch af en toe in slaap te vallen. Dat was ook maar beter ook, want de momenten dat ik wakker was heb ik doodsangsten uitgestaan. Hoe zou jij je voelen als met 150 km/h over een weg vol kuilen rijdt in een toeterende bus, waarbij je alleen maar kan liggen. Bovendien kan dit liggen ook alleen maar op je rug, want anders stuiter je sowieso links of rechts van je bedje af. Ook dit hadden we na 6 uur weer overleefd.
Als we aankomen kijken we enigzins verdwaasd vanuit de bus om ons heen naar de plek die een busstation wordt genoemd. Opnieuw worden we warm onthaald door een betoverend glimlachende Cambodjaan die ons naar het guesthouse zal brengen. Als we in zijn 'tuk tuk' om 5.30 uur door de straten rijden van deze stad verwonderen wij ons over al het leven op straat. Mensen struinen al marktjes af en we rijden door een haag van verschillende etensluchten. We huren voor twee dagen onze betoverend glimlachende 'tuk tuk' rijder die ons van tempel naar tempel zal brengen in het historische Angkor. Tussen alle tempels door houden we voor de afwisseling een fotoshoot met de rondlopende apen. Waar de zonsondergang ons enigzins teleurstelde was de zonsopgang achter de meest intact gebleven tempel, 'Angkor Wat', adembenemend.
Naast de vele 'tuk tuk's zien we hier ook opvallend veel mensen op de fiets. Natuurlijk niet zulke goed onderhoudende en op maat afgstemde tweewielers als waar wij ons op vervoeren, maar dit neemt niet weg dat ze ook hier weer zoveel mogelijk op proberen te vervoeren. We twijfelen tussen het huren van een vertrouwde fiets of het huren van een 'tuk tuk' met een betoverend glimlachende Cambodjaan. Gezien de temperatuur van meer dan 30 graden, de kwaliteit van de fietsen en de luxe van een slecht Engelse sprekende chauffeur die wel de weg kent besluiten we al snel om een 'tuk tuk' te huren die ons het plattelandsleven van Siem Reap kan laten zien. We zien een zogeheten 'floating village', ontmoeten, wederom betoverend glimlachende, Cambodjanen die op het rijstveld aan het werk zijn en leren van onze chauffeur dat alle bestuurders van gemotoriseerde voertuigen toch echt 18 jaar oud zijn.
Na een geweldige tijd in een fantastisch guesthouse met alleen maar betoverend glimlachende Cambodjanen doen we ons voor vertrek nog even te goed aan een 'lekkere' massage. Na de traditionele oliemassage, heb ik inmiddels ook de Kmer massage en de Shiatsu massage ervaren. Hoewel het achteraf wel goed voelde, heb ik tijdens deze laatste twee massages behoorlijk pijnlijke momenten gekend. De Kmer massage schijnt op de Thaise massage te lijken, maar dan zonder het slaan. Toch kan ik je zeggen dat het uittrekken van je vingers en tenen, het 'masseren' van de voet met het puntje van de elleboog en het wegwerpen van je bovenlichaam ten opzichte van je onderlichaam na een aftelmomentje van 3,1, bye, totaal niets te maken heeft met ontspanning.
Inmiddels zijn we bezig aan een 12-uur durende busrit richting Sen Monorom. Dit dorpje ligt in het gebied Mondulkiri, wat bekend staat om zijn natuur. We zullen ons hier een ochtendje laten rondleiden door de omgeving, brengen een nacht door in de jungle en gaan een daglang olifanten observeren in een opvang tehuis voor gepensioneerde en mishandelde olifanten. Vanuit hier zullen we het fantastische, vriendelijke, betoverend glimlachende en mooie Cambodja achter ons laten en doorreizen naar Laos.
Liefs en voor enkele een kusje wachtend in de stralende zon om de laatste 5 uur van onze busrit te voltooien,
Anneloes
P.s. Bedankt voor de leuke reacties!
De vorige keer schreef ik jullie vanuit een hobbelende bus die ons veilig in de hoofdstad van Cambodja, Phnom Penh heeft afgeleverd. Inmiddels zijn we een paar dagen verder en bevind ik me wederom in een hobbelende bus. Ditmaal alleen voor een busrit van 12 uur.
Phnom Penh was onze eerste kennismaking met Cambodja. Eigenlijk weten we helemaal niets van dit Zuid-oost Aziatische land. Als we met de bus aankomen bij onze eindbestemming zien we al snel een Cambodjaanse jongen een welkomstbord in de lucht houden met mijn naam erop. Ik zwaai enthousiast naar hem en hij tovert een lach op zijn gezicht die de zon spontaan zou doen laten schijnen. Zij het niet dat deze net was ondergegaan.
De volgende dag bracht deze Cambodjaan met betoverende glimlach ons naar de meest indrukwekkende bezienswaardigheden die we ooit hebben gezien.
Gedurende 4 jaar had Cambodja te maken met het communistische dictoriaat van Poul Pot. Deze man schroomde er niet voor om tussen 1975 - 1979 iedereen om te brengen die tegen zijn regime was. In eerste instantie werden mensen opgepakt en gevangen gezet in de 'Tuol Sleng' gevangenis. Vier oude schoolgebouwen waar opstandelingen en hun familieleden werden uitgebuit, onderdrukt en op de meest gruwelijke manieren werden gemarteld. Degenen die dit wisten te overleven werden op een gegeven moment 30 kilometer buiten Phnom Penh gebracht. Een zeer rustgevende omgeving afgelegen van de bewoonde wereld. Kinderen werden hier van hun moeders gescheiden. Op de kop bungelend werden deze kinderen voor de ogen van de moeders met hun hoofden doodgeslagen tegen een boomstam. Vele mensen vonden hier door kogels of door marteling, om kogels te besparen, de dood. Op het hoogtepunt van het regime van Poul Pot ging het hier om 100 mensen per dag. Op deze plek, die terecht 'The Killingfields' worden genoemd zijn in diverse massagraven in totaal meer dan 8000 lijken gevonden. Tijdens het regenseizoen komen zelfs nu nog botten en kleding aan de oppervlakte. Gek genoeg oogt deze plek prachtig. Het is er groen begroeid, er scharrelen kippen rond en het kijkt uit over een groot meer. Alleen als je je beseft dat je op de paden moet blijven lopen om zo niet op eventuele menselijke resten te staan en bij het zien van de enorm groen begroeide kuilen (massagraven) krijg je een totaal andere kijk op deze plek.
Na een zeer indrukwekkende dag met onze nog altijd betoverend glimlachende Cambodjaan besloten we om Phnom Penh achter ons te laten en 'snachts de nachtbus te pakken richting Siem Reap.
We hadden goede verhalen gehoord over de nachtbussen. Nu kijken wij inmiddels al niet meer zo snel ergens van op, maar dit.......... De bus was compleet uitgevoerd met een soort van bedjes, maar dan wel berekend op de Aziatische afmetingen. Hoe dan ook wisten we toch af en toe in slaap te vallen. Dat was ook maar beter ook, want de momenten dat ik wakker was heb ik doodsangsten uitgestaan. Hoe zou jij je voelen als met 150 km/h over een weg vol kuilen rijdt in een toeterende bus, waarbij je alleen maar kan liggen. Bovendien kan dit liggen ook alleen maar op je rug, want anders stuiter je sowieso links of rechts van je bedje af. Ook dit hadden we na 6 uur weer overleefd.
Als we aankomen kijken we enigzins verdwaasd vanuit de bus om ons heen naar de plek die een busstation wordt genoemd. Opnieuw worden we warm onthaald door een betoverend glimlachende Cambodjaan die ons naar het guesthouse zal brengen. Als we in zijn 'tuk tuk' om 5.30 uur door de straten rijden van deze stad verwonderen wij ons over al het leven op straat. Mensen struinen al marktjes af en we rijden door een haag van verschillende etensluchten. We huren voor twee dagen onze betoverend glimlachende 'tuk tuk' rijder die ons van tempel naar tempel zal brengen in het historische Angkor. Tussen alle tempels door houden we voor de afwisseling een fotoshoot met de rondlopende apen. Waar de zonsondergang ons enigzins teleurstelde was de zonsopgang achter de meest intact gebleven tempel, 'Angkor Wat', adembenemend.
Naast de vele 'tuk tuk's zien we hier ook opvallend veel mensen op de fiets. Natuurlijk niet zulke goed onderhoudende en op maat afgstemde tweewielers als waar wij ons op vervoeren, maar dit neemt niet weg dat ze ook hier weer zoveel mogelijk op proberen te vervoeren. We twijfelen tussen het huren van een vertrouwde fiets of het huren van een 'tuk tuk' met een betoverend glimlachende Cambodjaan. Gezien de temperatuur van meer dan 30 graden, de kwaliteit van de fietsen en de luxe van een slecht Engelse sprekende chauffeur die wel de weg kent besluiten we al snel om een 'tuk tuk' te huren die ons het plattelandsleven van Siem Reap kan laten zien. We zien een zogeheten 'floating village', ontmoeten, wederom betoverend glimlachende, Cambodjanen die op het rijstveld aan het werk zijn en leren van onze chauffeur dat alle bestuurders van gemotoriseerde voertuigen toch echt 18 jaar oud zijn.
Na een geweldige tijd in een fantastisch guesthouse met alleen maar betoverend glimlachende Cambodjanen doen we ons voor vertrek nog even te goed aan een 'lekkere' massage. Na de traditionele oliemassage, heb ik inmiddels ook de Kmer massage en de Shiatsu massage ervaren. Hoewel het achteraf wel goed voelde, heb ik tijdens deze laatste twee massages behoorlijk pijnlijke momenten gekend. De Kmer massage schijnt op de Thaise massage te lijken, maar dan zonder het slaan. Toch kan ik je zeggen dat het uittrekken van je vingers en tenen, het 'masseren' van de voet met het puntje van de elleboog en het wegwerpen van je bovenlichaam ten opzichte van je onderlichaam na een aftelmomentje van 3,1, bye, totaal niets te maken heeft met ontspanning.
Inmiddels zijn we bezig aan een 12-uur durende busrit richting Sen Monorom. Dit dorpje ligt in het gebied Mondulkiri, wat bekend staat om zijn natuur. We zullen ons hier een ochtendje laten rondleiden door de omgeving, brengen een nacht door in de jungle en gaan een daglang olifanten observeren in een opvang tehuis voor gepensioneerde en mishandelde olifanten. Vanuit hier zullen we het fantastische, vriendelijke, betoverend glimlachende en mooie Cambodja achter ons laten en doorreizen naar Laos.
Liefs en voor enkele een kusje wachtend in de stralende zon om de laatste 5 uur van onze busrit te voltooien,
Anneloes
P.s. Bedankt voor de leuke reacties!
-
10 November 2012 - 12:26
Danouchka:
Terwijl ik nog even lekker na lag te liggen in mn bed omdat ik het gister zo laat heb gemaakt, had ik mooi een moment om jouw verslag te lezen. Het klinkt weer helemaal super! Fijn dat je zo geniet! Nu krijg ik nog meer zin om mijn reis te gaan maken van de zomer!
Tot je volgende verslag! Liefs! -
10 November 2012 - 17:21
Mammeloes:
Hee Snoes,
Wat een interessant land maar wat een verschrikkelijke geschiedenis. Je ziet weer heel veel op deze reis. Maar als mammaloes moet ik het toch zeggen. Doe je wel voorzichtig want dat verhaal met 150km door het land stelt mij niet zo heel erg gerust. En volgens mij moeten al je spieren nu in optimale conditie zijn van al die massages. Nou, meisje geniet nog maar even het is verdient na een jaar van werken en studeren.
P.s. En wat fijn dat we straks gewoon rijst kunnen eten als je weer thuis komt :-), misschien wil je niet anders meer -
12 November 2012 - 18:58
Wendy:
Hé wat leuk om je verhalen te lezen! Jullie hebben het goed naar jullie zin;) Geniet er nog maar lekker van! Ben heel benieuwd naar je foto's! Liefs -
13 November 2012 - 14:48
"kloofje":
Ha Loesje,
Wat heerlijk weer om je reisverslagen te lezen. Al is het soms wel met samen geknepen billen. Met 150 km per uur liggend in een bus door Cambodja is niet normaal. Ik hoop dat je een gekuiste versie van je verslagen naar je ouders stuurt, want dit is toch echt een aanslag op een "oudergevoelens". Ik zou er slapeloze nachten van hebben.
En wat betreft die massages; ik heb met de Thaiseversie een hele andere ervaring. Misschien toch beter om vooraf aan te geven wat je verwacht/wil. Want o, het kan zo lekker zijn!
Geniet je suf, blijf schrijven en zorg heel goed voor jezelf. -
13 November 2012 - 20:50
Hanneke:
Jajaaaa... een massage is totaal niet ontspannen.. en dat lezen de hard werkende mensen ;)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
