'Beauty and the Beast'

Lieve lezers,

Met de eerste zonnestralen van de dag op mijn gezicht ontwaak ik dagelijks na ongeveer vijf uurtjes slaap. Waar vakanties normaal gesproken bedoeld zijn om lekker bij te komen en te ontspannen kom ik er dagelijks weer opnieuw achter dat een dag hier beter uit 30 uur kan bestaan. Wat een week! ‘Afternoon tea’, bij de Burj Al Arab, jetski-ongeluk in Abu Dhabi, woestijnsafari noem maar op.

Na een moeizame vlucht is Manon vorige week aangekomen. Ik had haar al vroegtijdig voorbereid op een strakke planning om zoveel mogelijk uit haar verblijf in Dubai te halen. Dat is gelukt! Aangezien wij ook wel eens het gevoel wilde hebben om een prinsesje te zijn trakteerde we onszelf op een ‘Afternoon Tea’ bij de Burj Al Arab. Vanwege wat visumproblemen bij Erik hadden wij afgelopen week de auto tot onze beschikking en daar hebben we dankbaar gebruik van gemaakt! Gehuld in ons meest feestelijke en chique outfit reden wij in ons autootje de oprit naar de Burj Al Arab op. Aangezien we niet zo gewend zijn aan een exclusieve behandeling overhandigde we enigszins gestresst de auto, zodat deze voor ons geparkeerd kon worden. Nog snel ruilde ik mijn slippertjes in voor mijn pumps en stapten we binnen in een ‘Aladin-achtige wereld’.

Wat een kleuren, wat een goud: WAT EEN LUXE! Na twee stappen gezet te hebben werden onze handen (natuurlijk?!) besprenkeld met wat water ter verkoeling. Na gewend te zijn geraakt aan de eerste indrukken werden we naar onze bar geleid waar we een ‘Afternoon Tea’ zouden hebben. Afgezien van het feit dat ik als echte toerist maar om me heen bleef klikken met mijn camera voelde ik me voor enkele uren echt even Jasmin (ken je klassiekers!). Mijn servet werd op schoot gelegd, de drankjes werden ingeschonken en de eerste hapjes werden opgediend. Waar mijn mond van verbazing de eerste minuten was opengevallen ging die langzaam aan dicht, gingen we ontspannen achterover zitten en bestelden we drankje na drankje. Uiteindelijk went alles en zo konden we ons ook al snel overgeven aan al deze luxe, maar de camera bleef! Na ruim drie uur voorzien te zijn geweest van verse sappen, exclusieve koffie en thee en de meest uiteenlopende hapjes lieten we de auto weer voorrijden om ons weer te begeven in de realiteit. Ook al is Aladin niet, in ieder geval niet in de Burj Al Arab, langs gevlogen op zijn vliegend tapijt, wat hebben wij genoten! Toch vond ik het heel fijn toen ik mijn outfit weer kon omwisselen voor een spijkerbroek, hempje en teenslippertjes.

Wat is de wereld soms toch ontzettend tegenstijdig; een 7-sterrenhotel in een stad waar de rijke hun geld verspillen aan de weelde en waarbij je Indiërs hebt die voor nog geen €10,- per dag werken. Waar ik me de ene dag als ‘Beauty’ liet verwennen en waarbij ik me de volgende dag ineens een ‘Beast’ voelde.

Met vijf meiden begaven we ons de volgende dag met de auto naar Abu Dhabi. De hoofdstad van de Verenigde Arabische Emiraten op zo’n 1.5 uur rijden van Dubai. Een deel van de groep begaf zich naar de ‘Sheik Zayed Grand Mosque’, de grootste moskee ter wereld, om hier wat cultuur te snuiven. Het andere deel van de groep regelde een leuke middagactiviteit. Gehuld in Moslim kledij keek ik mijn ogen uit bij deze immens grote, witte moskee die prachtig afstak tegen de blauwe lucht. Na een uurtje hier rondgestruind te hebben maakten wij ons ‘s middags op voor een jetski-avontuur. Drie jetski’s, vijf meiden en heel veel lol was ook te mooi om waar te zijn. Na de eerste minuten bij Manon achterop het idee gehad te hebben dat ik in plaats van op een jetski op een ‘rodeo ride’ was beland, ervaarde ik na enige tijd hoe gaaf een jetski kan zijn. We pauzeerden even bij een strandje, maakten bij de zonsondergang wat mooie foto’s en proostten op een fantastische dag die nog lang niet afgelopen mocht zijn! Tijdens onze stop greep ik mijn kans om zelf achter het stuur te kruipen. Wat gaaf! Met bijna 50 kilometer scheurde ik over het water en maakte ik wat leuke scherpe bochtjes. Na eenmaal geoefend te hebben daagde ik Manon uit om bij mij achterop te stappen, zodat we de tocht konden vervolgen. Dat hebben we alle vijf geweten……

Na een kwartier ervaarden we een jetski op een iets andere manier. We hoorden een van de meiden gillen, omdat ze van de jetski afvloog. Manon en ik keken om wat er gebeurde, maar op dat moment zagen we de bewuste jetski recht op ons afkomen. De jetski botste met 45 km/h frontaal op ons, waardoor Manon en ik werden gelanceerd. Manon greep direct naar haar heup en terwijl ik om hulp probeerde te roepen ontdekte ik dat mijn been ook niet helemaal meewerkte. Van alle kanten werden we ter hulp geschoten en voor we het wisten zaten Manon en ik aan de kant. In eerste instantie had ik mijn eigen verwondingen niet direct door, maar maakte ik me meer zorgen om Manon. Ze was lijkbleek, reageerde nauwelijks en zei alleen; ‘mijn heup, mijn heup’. Door enkele omstanders werden wij per boot teruggebracht naar de kade. Manon en ik verzorgden onze verwondingen, terwijl de meiden in onderhandeling gingen met het verhuurbedrijf over de redelijk beschadigde jetski. Na ruim vijf uur op het politiebureau van Abu Dhabi in onderhandeling geweest te zijn met het verhuurbedrijf en politie keerden we weer terug naar Dubai.

De volgende dag waren we ontzettend stijf. Manon haar heup was veranderd in een enorme blauwe, paarse en gele plek. Vermoedelijk was de punt van de jetski bij haar heup er ingeboord. Mijn hele onderbeen was blauw, gezwollen en zat onder de bloeduitstortingen. Elke dag worden de zwellingen en stijfheid in mijn onderbeen/enkel minder en af en toe legt Erik vakkundig een verbandje aan om mijn duim. Ook al zullen we voorlopig nog wel even kunnen ‘genieten’ van ons ‘Beast’ uiterlijk, we zijn er ontzettend goed afgekomen!

Skiën bij Ski Dubai hebben we maar afgezegd, maar een safari met overnachting in de woestijn lieten we ons niet ook nog afnemen. Tijdens één van Manon haar laatste dagen gingen we de woestijn in om hier te ‘dune bashen’ (letterlijk vertaald: duinrammen), sandboarden, een arabische barbecue bij te wonen, kameel te rijden en waterpijp te roken om uiteindelijk in de openlucht met een sterrenhemel boven ons in slaap te vallen. De volgende dag stonden we in alle vroegte op om de zonsopkomst mee te maken. Ons wachten werd beloond, want na een half uurtje verscheen een prachtige oranje bol aan de horizon.

Enkele uren geleden heb ik Manon weer naar het vliegveld gebracht, moe maar voldaan keert ze weer richting Nederland. Momenteel wacht ik op mijn neef die me zo ophaalt om opnieuw een dag in de woestijn en bergen door te brengen.

Door alle gebeurtenissen is het een erg lang verhaal geworden, maar het belangrijkste is dat alles goed met me gaat en dat ik ontzettend geniet! Ik zou hier wel kunnen wonen…..

Tot snel!

Liefs en voor enkele een kusje,
Loes

P.s. Fijn om te merken dat waar ook ter wereld mijn (ex-)collega’s me altijd volgen!