Hakuna Matata!

Lieve lezers,

Hakuna Matata! It means no worries. For the rest of your days. It's our problem-free philopshy.

Liggend in mijn, door zonovergoten, strandstoel aan de rand van het zwembad ging er even een lichte siddering door mij heen bij de gedachte aan mijn lezers in het koude Nederland. Hoogste tijd om jullie weer een beetje mee te laten genieten van mijn reis! Hakuna Matata!

Na Siem Reap zijn we afgereisd naar Sen Monorom in de provincie Mondulkiri. Een gebied dat bekend staat om zijn jungleachtige omgeving. Vanuit de bus kijk in verwachtingsvol uit het raampje op zoek naar slingerende apen, rondcirkelende roofvogels of paraderende olifanten. Helaas worden we slechts omringd door hoge, groene bomen. Zonder dieren. Toch geniet ik volop van dit uitzicht en ben ik blij dat we voor een paar dagen het chaotische, drukke en toeterende stadsleven achter ons laten. Hakuna Matata!

We zijn afgereisd naar het oostelijke deel van Cambodja vanwege 'The Elephant Valley Project'. Eenmaal aangekomen willen we ook de rest van de omgeving een beetje verkennen. Aangezien we een beetje krap bij tijd zitten vragen we of het mogelijk is om een dagtrip op een motorbike met bestuurder in een ochtend te doen is. Er werd instemmend geknikt..........Al na 100 meter was Merel uit mijn zicht en scheurde ik met een rotvaart over de, tot dan nog, geasfalteerde wegen. Helaas werden deze geasfalteerde wegen al snel afgewisseld met stoffige, rotsachtige wegen. De snelheid werd er alleen niet minder op. Bij de eerstvolgende stop aan de voet van een van de watervallen zag ik Merel pas weer terug, althans een compleet met stof bedekte Merel. Enigzins verbaasd dat de scooters dergelijke ondergronden overleven en dat ik geen moment het vertrouwen in mijn bestuurder heb verloren zat onze trip er naar vier uur op en hadden we inderdaad alle watervallen, koffieplantages, local villages en uitkijkpunten gezien die normaal in acht uur gedaan worden. Hakuna Matata!

Eindelijk was het dan zover; de olifanten! Na een zeer oncomfortabele rit in een jeep, waarbij Merel en ik elkaar vervloekt hebben voor het feit dat we beide nogal smal zijn waardoor we dus samen voorin gepropt werden, kwamen we aan in de echte jungle. We namen onze intrek in de goed onderhouden bungalowtjes en brachten de nacht door als met deet ingesmeerde, schuilend onder een klamboe, mooie meisjes in de jungle. Hakuna Matata!

'The Elephant Valley Project'' is vijf jaar geleden opgericht door de uit Engeland afkomstige Jack. Momenteel zijn ze in het bezit van twaalf olifanten die ze hebben gekocht of gehuurd van de lokale bevolking, omdat hun welzijn in het geding kwam. Om te voorkomen dat de opbrengst van de olifanten verkeerd wordt besteed, betaalt Jack ze uit in rijst. De olifanten worden door de Cambodjanen vaak gebruikt om zware werkzaamheden te verrichten of toeristen te vervoeren. Menig olifant is dan ook oververmoeid of heeft zwaar lichamelijk letsel opgelopen. Hoe zielig het ook is dat sommige olifanten zo vaak op de zijkant van hun hoofd zijn geslagen dat ze blind zijn geworden, vanuit het oogpunt van de lokale bevolking valt er wat voor te zeggen. Hoewel de mensen ogenschijnlijk tevreden ogen ligt hun levensstandaard een stuk lager dan in de Westerse wereld. Door de olifanten hard te laten werken, kunnen ze meer inkomsten genereren en worden hun eigen omstandigheden ook beter. Toch keur ik het gedrag van de mensen zeker niet goed! Gelukkig is daar dus Jack, die de olifanten rehabiliteert en ze in hun eigen omgeving zo 'gewoon mogelijk' olifant laten zijn. 'Gewoon mogelijk', omdat de olifanten altijd onder toezicht staan van 'mahouts'. Cambodjanen of in sommige gevallen zelfs ex-eigenaren die geleerd hebben hoe een olifant zich in zijn natuurlijke omgeving hoort te gedragen. Voor $4,50 per dag (zeven dagen per week), een normaal inkomen voor een Cambodjaan, verzorgen ze de olifanten en houden ze deze mooie beesten in de gaten zodat ze niet weglopen. Naast de opvang van de olifanten heeft Jack ook een zorgverzekering voor de lokale bevolking opgezet. Langzaam worden de mensen steeds zelfstandiger. Hakuna Matata!

Tijdens ons bezoek aan 'The Elephant Valley Project' leren we over de olifanten, observeren we ze en mogen we ze zelfs even wassen. Fantastisch! Het is een prachtig gezicht om elf vrouwelijke olifanten, waaronder Onion, rond te zien stappen door de jungle-achtige omgeving en een mannelijke olifant (Bob) die daarbij een 'mahout' vervoerd. Er is zelfs enige hoop dat Bob en Onion zich richten op gezinsuitbreiding. Hakuna Matata!

Het wordt de hoogste tijd om het betoverend, mooie, vriendelijk glimlachende Cambodja achter ons te laten en gaan een nieuw stempel in ons paspoort scoren voor Laos! Even voelen we ons een vluchteling wanneer we al wandelend de grens moeten passeren. Dit beeld verdwijnt echter al snel als ik me realiseer dat ik de halve collectie van Steve Jobs op mijn rug draag. Een mooi, nieuw visum is een feit. Hakuna Matata!

We reizen af naar Si Phan Don, wat ook wel bekend staat als 4,000 Islands, in het zuiden van Laos. Vooraf verwacht ik niet 4,000 eilanden aan te treffen maar al snel besef ik dat sommige eilanden de omvang kennen van een boom. Daarbij komt dat het regenseizoen net afgelopen is, waardoor sommige eilanden nog onder water staan. We gaan een dagje op Irrawaddy dolfijnenjacht met een kayaktrip en bezoeken wederom enkele watervallen. Door een fietstocht over het eiland ontdek ik de schoonheid van de omgeving en doe me tegoed aan een lekkere duik in het water terwijl ik aan de praat raak met twee gezellige Nederlandse zussen die samen aan het reizen zijn. Hakuna Matata!

Hoe graag ik ook nog in deze enigszins paradijselijke omgeving wil blijven moeten we verder. Inmiddels hebben we al moeten concluderen dat we het noorden van Laos niet binnen ons tijdsbestek gaan halen, omdat de afstanden, de vervoersmogelijkheden en de taalbarrière teveel tijd kosten. Even ervaar ik een iets minder gevoel van Hakuna Matata.

We reizen af naar Paksé, 2.5 uur rijden vanaf Si Phan Don. Al snel ontdekken we dat er hier weinig te beleven valt en dat het nog een hele onderneming gaat worden om vanaf hier weer terug te keren naar Vietnam. Uiteindelijk weten we een VIP-bus te boeken richting Hoi An, Vietnam. Hakuna Matata!

Voordat we de reis vervolgen besluiten we een dagje met de scooter door de omgeving te rijden. We zijn er nu immers toch. Beide hebben we geen ervaring met het besturen van een scooter, maar toch gaat het ons, op de geasfalteerde wegen, goed af. Paksé staat bekend om zijn vele koffieplantages en talloze watervallen. De bordjes langs de kant van de weg geven na 30 kilometer een waterval aan. We slaan af en zien dat de geasfalteerde weg al snel achter ons verdwijnt. Merel en ik twijfelen een ogenblik of we deze blubberige, ongeasfalteerde weg wel in moeten slaan. Aangezien ik wel van een beetje spanning en uitdaging houd besluiten we de stap te wagen. Al binnen 100 meter lig ik schuin met mijn scooter, weggezakt in de met olie besmeurde blubber, terwijl de locals rustig om ons heen rijden dwars door de blubber heen zonder ook maar een beetje te slippen. Even verderop ziet de weg er een stuk beter begaanbaar uit dus we besluiten onze route te vervolgen. Het gaat enkele kilometers goed, totdat het me weer exact op dezelfde manier gebeurd. Even overweeg ik op te geven, maar ja driemaal is scheepsrecht dus we gaan verder. We besluiten onze scooter verderop te stallen om de weg verder te voet voort te zetten. Op dat moment besluit de scooter van Merel zijn eigen gang te gaan en zie ik Merel, met de scooter aan de hand, recht op de met prikkeldraad bespannen omheining aflopen. Merel en de scooter komen in het prikkeldraad tot stilstand. De schade valt mee en we glibberen verder in de richting van de waterval. Zelfs lopend ziet deze weg er onbegaanbaar uit en een lokale bewoner geeft ons een wandelstok mee. Gezien het ontbreken van het beheersen van de Engelse taal zullen we zelf moeten ontdekken of de route begaanbaar is. Tot overmaat van ramp beginnen de druppeltjes, druppels te worden en glibbert Merel een paar honderd meter verder onderuit op haar billen. Ik baal er van, maar we moeten het echt opgeven. We durven niet meer terug te rijden, aangezien de weg die net al glibberig was door de enorme regenbui nu nog veel glibberiger was geworden. Eenmaal aangekomen op de geasfalteerde weg, vieren we het feit dat we het weer overleefd hebben en er slechts met enkele schrammen (Anneloes) en lichte kneuzingen (Merel) uit zijn gekomen. Hakuna Matata!

De rit van Paksé naar Hoi An zou veertien uur duren. We waren dan ook blij met een VIP-bus. Beeld je eens in opgemaakte bedjes, gekoelde drankjes, filmpjes, bediening die rondloopt om te controleren of iedereen nog voorzien is en airco zou er toch aan moeten bijdragen dat we veertien uur in een bus zouden uithouden. Als we de bus instappen ontdekken we al snel dat van dit alles totaal geen sprake is! Even glimlach ik om dat door mijn hoofd schiet dat ik altijd heel hard riep dat ik echt nooit met de bus naar Spanje zou gaan. Deze bus gaf ons nog net de luxe dat we beide twee stoelen tot onze beschikking hadden. De eerste paar uur durf je vanwege de smerigheid niet aan de ventilatie-instelling te zitten, halverwege de rit heb je eindelijk door hoe je enigszins comfortabel kan zitten, na tien uur verbaas je je al een stuk minder over het gal wat de achterbuurvrouw heeft uitgespuugd en nu onder jouw stoel door over de grond glijdt en na dertien uur zit je er net zo ongegeneerd en onelegant bij als menig Aziaat. Hakuna Matata!

Inmiddels zitten we dus in Hoi An, Vietnam. Een stad die bekend staat om zijn prachtig schijnende, sfeervolle lampionnetjes 'savonds en goedkoop op maat gemaakte kleding. Kortomt, ik ga shoppen! Hakuna Matata!

Om bepaalde verwachtingen onder enkele van jullie enigzins te temperen deel ik hierbij officieel mee dat ik bij terugkomst genoeg rijst of ook maar iets Aziatisch getint eten heb gehad voor het komende jaar. Eventueel georganiseerde Aziatische etentjes sla ik dan ook vriendelijk, doch zeer resoluut af. Hakuna Matata!

Veel liefs en voor enkele een kusje nog steeds vanuit mijn zonovergoten strandstoel aan de rand van het zwembad,

Anneloes